Στο α’ έτος της Ιατρικής, την πρώτη μέρα που μπήκαμε
στο πρώτο εργαστήριο, εκείνο της βιολογίας και έτυχε να κάτσουμε δίπλα… Αγαθή
τύχη, γιατί οι συμπτώσεις κάποιες φορές βοηθούν κάποιες πετυχημένες συναντήσεις,
που δεν θα γίνονταν χωρίς αυτές…
Δεν έχω σκοπό να μακρηγορήσω. Αν τολμούσα να
σταχυολογήσω στιγμές, ώρες, χρόνους δεν θα ξεμπέρδευα εύκολα.
Ο ‘ψηλός’ ήταν πληθωρικός. Βαρβακειόπαιδο αλλά και
αλάνι. Σοβαρός αλλά και απίστευτος χιουμορίστας… Τα αυθόρμητα καλαμπούρια του
γονάτιζαν στα γέλια ολόκληρες παρέες… Μόνο να θυμηθώ να τον ευχαριστήσω, γιατί
κοντά στο Στάθη έμαθα σινεμά… Αυτό, που ο ίδιος υπεραγαπούσε και που μαζί του πέρασα
ατέλειωτες ώρες σπουδής, συζήτησης, διαφωνίας και προχωρήματος.
Ετσι ήταν σε όλα… Πλήρης, άρτιος, γεμάτος επιχειρήματα.
Παρορμητικός, φανατικός αλλά και διαλεκτικός…
Φεύγοντας, θαύμασα την ωριμότητα αντιμετώπισης του
επερχόμενου θανάτου μετά από μία εκτεταμένη κακοήθεια… Τα λόγια του δεν
έβγαιναν με κόπο ή προσποίηση… Θα φύγω, μου είπε και είμαι πλήρης…
Δεν χαίρομαι αλλά και δεν τρελαίνομαι… Η χροιά της φωνής του αποτύπωνε
την ψυχική του δύναμη…
Σήμερα, λοιπόν η παρέα της Ιατρικής χάνει μεγάλο
κομμάτι από την ψυχή της…
Στάθη στο καλό…
Σχόλια