Ερέθισμα για αυτό το γράψιμο ήταν το απόφθεγμα
λαλίστατης βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, γνωστής ‘Κασσελακίστριας’: «Ψηλός, ξανθός
και γκέι δεν μπορεί να βάλει υποψηφιότητα βάσει καταστατικού»… Στο γενικό
κλίμα φαιδρότητας το ρηθέν μοιάζει εξαιρετικά σοβαρό…
Ούτε η βουλευτής ούτε οι ‘σύντροφοι της άλλη πλευράς’ (ΣΑΠ)
έχουν πρόβλημα, που κάποιος διερχόμενος έξω από τα γραφεία μπορεί να θέσει
υποψηφιότητα για αρχηγός του κόμματος… Η άλλη πλευρά απλά ψάχνει μέσα σε
αποθέωση γραφειοκρατικής καμαρίλας να βρει ‘κριτήρια’, που θα κόψουν τον
Στέφανο από την επαναδιεκδίκηση της αρχηγίας…
Εδώ, λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά στην στο πρώτο φαιδρό
παράδοξο… Το κόμμα διαθέτει Κεντρική επιτροπή… Η Κεντρική Επιτροπή του άσκησε
μομφή. Ποιο, λοιπόν είναι το πρακτικό νόημα της μομφής, αν μπορεί να ξαναθέσει
υποψηφιότητα χωρίς κώλυμα;;;
Αφού, λοιπόν αυτό δεν είναι κώλυμα, οι ΣΑΠ ψάχνουν τώρα να θέσουν κριτήρια
αποκλεισμού του Στέφανου… Φυσικά, ό,τι και να εφεύρουν τώρα θα αποτελεί σαφή
καταστατική παραβίαση του προφανώς ανεπαρκέστατου καταστατικού…
Υπάρχει, όμως κάτι άλλο που είναι το πραγματικά σοβαρό
ζήτημα για την φυσιογνωμία του κόμματος. Η
εκλογή αρχηγού από την ‘βάση’.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που από την δημιουργία του πρόβαλλε με πάθος
την αριστερή του φυσιογνωμία είχε πάρει όλα τα μέτρα που θα την εξοβέλιζαν στην
πορεία. Σε μία ‘αθώα’ κομματική διαδικασία η ηγεσία (Alexis και
οι περί αυτόν) κατήργησε τις τάσεις, που είχε αποδεχτεί κατά την ίδρυσή…
Το
άλλο σπουδαίο εργαλείο για υποκατάσταση του κόμματος μελών από αρχηγικές φράξιες-επιτελεία
ήταν το ίδιο του το καταστατικό και ειδικότερα η διαδικασία εκλογής, που εφαρμόστηκε
από την αντικατάσταση του Alexis και την εκλογή
του σ. Στέφανου.
Ετσι, μία διαδικασία, που πρέπει να ψαλιδίζει την
υπερεξουσία της ηγεσίας και να τονώνει τον συλλογικό χαρακτήρα της λειτουργίας
του κόμματος, μετατράπηκε σε show πλήθους που
παραληρεί… Και πανηγυρίζει την αλλοτροίωσή του και την απομάκρυνσή του από κάθε διεργασία λήψης αποφάσεων και ελέγου...
Σε μία αποθέωση παραλογισμού η συμμετοχή άσχετων ή ακόμη και οπαδών
άλλων κομμάτων -μεμονωμένων ή μαζικά και κατά υπόδειξη- θεωρείται αρετή και
απόδειξη δημοκρατικότητας… Υπό αυτούς τους όρους ο ρόλος του μέλους ευτελίζεται
και η ‘αρχηγία’ (πλήρως ακατάλληλος όρος για αριστερό κόμμα) περιβάλλεται από υπερβολική
αίγλη που οδηγεί πανεύκολα στην προσωπολατρεία…
Όλα αυτά είναι πλήρως συμβατά και απολύτως επιθυμητά
στα αστικά κόμματα, που διαρκώς ‘εκσυγχρονίζονται’ κατά τον υπερατλαντικό
πρότυπο… Φαίνεται, πως δεν θα αργήσουμε να δούμε και μαζορέττες στις κρίσιμες
κομματικές διαδικασίες… Ταυτόχρονα τέτοιες ‘τελετουργίες’ αποκλείουν την
αριστερή ιδεολογία και φυσιογνωμία του φορέα, που τις έχει επιλέξει… Εστω και αν ολόθυμα το κομματικό απαράτ, Κασσελίστας και μη, θεωρεί πως η φυσιολογική λειτουργία του κόμματος με συνελεύσεις της βάσης, εκλογές αντιπροσώπων και κυρίαρχο συνέδριο αποτελούν ... αναχρονισμό, 'σταλινισμό' και δεν συμμαζεύεται...
Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι φανφάρες αποκαλούνται ‘άνοιγμα
του κόμματος προς τον κόσμο’, ‘εξωτερίκευση’ κ.α.
Αντιλαμβάνονται οι φίλοι της ΦΑΙΑΚΙΑΣ γιατί τα συμβαίνοντα
στον ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοφανή σε ευτέλεια σε πολλές περιπτώσεις, μας προκαλούν το
γέλιο… Την ίδια ώρα, που δεν αγνοούμε ούτε παρακάμπτουμε την τεράστια ζημιά,
που έχει κάνει στην αριστερά ο οσονούπω διαλυόμενος κομματικός φορέας.
Σχόλια