Αυτοί, που προσπαθούν να βρουν στο Τραμπ θετικά σημεία διαλέγουν σαν πρώτο την πιθανότητα να τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Σε αντίθεση με τον Μπάιντεν την Χάρις και τους δημοκρατικούς γενικά, που τα έδιναν όλα στον Ουκρανό γελωτοποιό. Και τα δίνουν ακόμη αυτό το 2μηνο, που τους μένει στην διακυβέρνηση…
Μεγάλο μέρος των προσδοκιών στηρίζονται στην αυθόρμητη ‘μεταφυσική’ ελπίδα των ανθρώπων για κατάπαυση σε ένα μέτωπο, που έχει κοστίσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές… Επικαλούνται ακόμη οι ‘ελπίζοντες’ φιλειρηνικοί το κλείσιμο της Αμερικάνικης παρουσίας στο Αφγανιστάν επί Τραμπ…
Αν αφεθούμε σε αυτό το πρώτο επίπεδο πολιτικής κριτικής είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε και τις άλλες όψεις του Ντόναλντ. Αυτές, που διακρίνονται για το άκρατο φιλοεβραϊσμό, με πρωτοβουλίες (αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ) και με διακηρύξεις, που κυριολεκτικά τρομάζουν… (Δεν πρέπει να μείνει ούτε ένας από αυτούς-Παλαιστίνιους και Ιρανούς).
Η φαινομενική αυτή αντιφατικότητα μπορεί να αποκτήσει λογική βάση αν ιδωθεί σαν μία άλλη γεωστρατηγική οπτική ενός μέρους του Αμερικανικού κεφαλαιοκρατικού συγκροτήματος, που ασχολείται με τις κατασκευές, τα μεγάλα δημόσια έργα και τo χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Τα συμφέροντά αυτής της ομάδας δεν συμπίπτουν υποχρεωτικά με εκείνα των βιομηχανιών του πολέμου… Κάποιες φορές ετεροχρονίζονται… Πρώτα βομβαρδίζουμε και ισοπεδώνουμε και ύστερα αγοράζουμε γη και χτίζουμε, φτιάχνουμε δρόμους, υποδομές κ.λ.π.
Στην ουσία οι μεν διευκολύνουν ή προετοιμάζουν τον δρόμο για τους δε… Και αυτό θα οδηγούσε σε μία άριστη αλληλοκατανόηση… Ομως δεν είναι πάντοτε εύκολο στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανορθολογισμού.
Πολλές φορές η συνεργασία τους γίνεται υποχρεωτική… Η αναδυόμενη π.χ. Κινέζικη υπερδύναμη ταυτόχρονα με πλείστα όσα σημάδια Αμερικάνικης υποχώρησης καθιστούν επιβεβλημένη μία κοινή γεωστρατηγική και γεωπολιτική θεώρηση του Αμερικάνικου κεφαλαίου συνολικά.
Μέχρι τώρα δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε σε πολιτικό επίπεδο την μία ή την άλλη εκδοχή… Οι ΗΠΑ τα χρόνια Ομπάμα δούλεψαν συστηματικά, υπόγεια και φανερά για να επεκτείνουν τα στρατιωτικά Ευρωπαϊκά τους σύνορα προς Ανατολάς με τελευταίο κρίκο των φάσεων αυτής της επέκτασης την Ουκρανία…
Μία βρώμικη δουλειά, που ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά την πτώση του Ανατολικού σχηματισμού -πάλι από τους Δημοκρατικούς- και επεκτάθηκε ‘ειρηνικά’ και πολεμικά (Γιουγκοσλαβία).
Οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ έγιναν πιο ξεκάθαροι την τελευταία 10ετία. Αλληλοδιάδοχες ‘δημοκρατικές’ επεμβάσεις με πόνο και αίμα μετέβαλαν ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στην Ουκρανία αναδεικνύοντας φιλοδυτικούς, αντιρωσικούς και ναζιστικούς συμμοριακούς σχηματισμούς σε ‘κυρίαρχους’ του παιγνιδιού.
Ο εξαναγκασμός της Ρωσίας να αντιδράσει στρατιωτικά ήταν μέσα στους σχεδιασμούς, όπως -μεταξύ άλλων- αποδεικνύουν κυνικές ομολογίες ηγετών της Δύσης (βλ. Μέρκελ για την συμφωνία του Μινσκ το 2014).
Είναι βέβαιο, ότι η διακυβέρνηση Τραμπ δεν θα πάψει ούτε για δευτερόλεπτο να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Αμερικανικού Κεφαλαίου in toto. Παραμένουν, όμως άγνωστες οι προτεραιότητες και οι εμφάσεις που θα δώσει στις επιλογές της.
Ας μην ξεχνάμε ότι:
-Η αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων για τις ‘δημοκρατικά εκλεγμένες’ κυβερνήσεις της φιλελεύθερης Δύσης είναι …ψωμοτύρι.
-Οι πανίσχυροι πολιτικά πρόεδροι των ΗΠΑ, περιβεβλημένοι με αυτοκρατορικές εξουσίες, ακούνε προσεκτικά και συχνότατα υπακούνε τις επιθυμίες των ισχυρότατων χορηγών τους…
Σχόλια