Παίρνει μαζί του ένα δικό μας κομμάτι…

Είχαμε τελειώσει το μάθημα στο σχολείο, στο Γυμνάσιο… Η επιστροφή στο σπίτι συνδυάζονταν με ένα πέρασμα από τους πάγκους των υπαίθριων εφημεριδοπωλών… Μία φευγαλέα ματιά στα πρωτοσέλιδα, δηλαδή. 

Ιδιαίτερη στάση στις δύο αθλητικές: το Φως των Σπορ και την Αθλητική Ηχώ, που είχε για υπότιτλό της: η μεγαλυτέρα αθλητική εφημερίς των Βαλκανίων… Πώς τόχε μετρήσει άγνωστο αλλά το καταλαβαίναμε…. Ο,τι συνέβαινε εδώ ήταν …το μεγαλύτερο, το καλύτερο, το ωραιότερο των Βαλκανίων… Ο ψυχρός πόλεμος στα πάνω του… Η …μικρά όμως αλλά υπερήφανος Ελλάς ήταν φρουρός της ελευθερίας και της …δημοκρατίας δυτικού τύπου ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες της χερσονήσου του Αίμου βρισκόταν …πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα…

Και οι δύο οι αθλητικές ήταν ασφαλώς ασυγκρίτως αξιοπρεπέστερες από τις σημερινές οπαδικές… Ούτε η μέρα με τη νύχτα… Ηταν όμως μάλλον προφανές, πως το Φως ήταν Ολυμπαικών προτιμήσεων ενώ η Ηχώ συμπαθούσε τον Παναθηναϊκό…

Η ματιά στο Φως. Τα πηχιαία γράφουν: Ο ΓΙΟΥΤΣΩΦ ΣΤΟΝ ΘΡΥΛΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ… Πρώτες σκέψεις: προχωρημένο να παίρνουμε Ρώσο παίχτη… Αλλά πώς;;; Αφού δεν επιτρέπονται μεταγραφές ξένων… Μήπως έχει πάρει ελληνικό διαβατήριο;

Βαθιά νυχτωμένος, παρασυρμένος από τον τιτλοδότη του Φωτός. Θα σκέφτηκε ο άνθρωπος… Από την Ουγγαρία έρχεται… Ήτοι το Ανατολικό μπλοκ… Στο ανατολικό μπλοκ κουμάντο κάνει η Ρωσία… Αρα δεν θα τον λένε Γιούτσο, όπως τον έγραφε η αρχική πληροφορία… Γιουτσώφ θα είναι… Ένα μικρό δείγμα για την …πλύση εγκεφάλου της εποχής…

Ο Γιουτσώφ όμως ή Νίκος Γιούτσος ήταν Ελληνας κανονικότατος και μάλιστα γεννημένος στην Ελλάδα… Στο Μακροχώρι Καστοριάς το 1942... Εφυγε 6 χρονών, δηλαδή το 1948 με τους γονείς του που ήταν πολιτικοί πρόσφυγες…

Εκεί στην ποδοσφαιρομάνα Ουγγαρία έδειξε από τα μικράτα του το ταλέντο του. Στα 15 του έπαιξε στην Ελληνική προσφυγική ομάδα ‘Ολυμπος’ και στα 17 του πήρε μεταγραφή για την ‘Τσέπελ’…

Για την ΑΕΚ προοριζόταν αρχικά ο Γιούτσος αλλά υπήρξε αποφασιστική για την μεταγραφή του στον Θρύλο η παρέμβαση του Μανώλη Γλέζου…

Ο Γιούτσος, όταν είδε τις συνθήκες που έπαιζαν οι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα απογοητεύτηκε και σκέφτηκε να γυρίσει πίσω…Ήταν συνηθισμένος σε αθλητικές υποδομές συγκρίτως καλύτερης ποιότητας…

Μόλις έπαιξε στον Ολυμπιακό, καθιερώθηκε… Εγινε σύμβολο της εξέδρας. Και όχι μόνον της ερυθρόλευκης. Το σύνθημα ‘έμπαινε Γιούτσο!!!’ ακούγονταν στους δρόμους, στις πλατείες, στις συναντήσεις, στις συγκεντρώσεις…  Υπήρχαν βέβαια και οι .. λαμπροί πατριώτες, που τον στόλιζαν: παλιοκομμουνιστή θα πεθάνεις... Αυτό, όμως ξέφτισε σύντομα...

Η ποδοσφαιρική του ανάδειξη αρτιώθηκε με την παρουσία του αλησμόνητου Μάρτον Μπούκοβι στο τιμόνι του θρύλου… Τότε υπήρξε το ‘δεκάρι’ της -κατά τη γνώμη μας- καλύτερης επιθετικής πεντάδας του Ολυμπιακού: Παύλος Βασιλείου, Γιώργος Σιδέρης, Νίκος Γιούτσος, Αριστείδης Παπάζογλου, Βασίλης Μποτίνος… Αυτή ήταν η πεντάδα στου…’Μούκοβι την ομαδάρα’.

Μπαίναμε στο Καραϊσκάκη ψαρωμένα επαρχιωτάκια και μαγευόμαστε από την ποδοσφαιρική του τέχνη… Ο Γιούτσος δεν έπαιξε ποτέ κακά… Επαιζε καλά και καλύτερα…

Ο Νικόλας δεν διακρίθηκε μόνον σαν μπαλαδόρος… Το ήθος του στα γήπεδα ήταν υποδειγματικό… Μακριά από καυγάδες και συχνά …’ειρηνοποιός’. Οι τακτικοί θεατές της εποχής θυμούνται ένα παιγνίδι του Ολυμπιακού όπου με μία καταπληκτική επέλαση ο Ρομαίν Αργυρούδης, πέρασε όλη την αντίπαλη άμυνα, έδωσε την μπάλα στον Γιούτσο και αυτός απλά την έσπρωξε στο κενό τέρμα… Η κερκίδα τον χειροκρότησε θερμά αλλά αυτός με νεύματα αποποιήθηκε την τιμή του γκολ δείχνοντας τον Ρομαίν… Αυτόν να χειροκροτήσετε, φώναζε όχι εμένα…

Ο Νικόλας με την διαδρομή της ζωής του είναι ήδη κομμάτι της ιστορίας του τόπου, της ιστορίας του ποδοσφαίρου και του Ολυμπιακού… Απλά από χτες δεν είναι κοντά μας…