Αυτός είναι ο τίτλος του σημειώματος του Νίκου Μητσιάλη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Πολίτες". Εξαιρετικά εύστοχο, ενημερωτικό και ανατρεπτικό κείμενο. Με λόγο σαφή και συγκεκριμένο. Με διαλεκτική στάση απέναντι στην σύγχρονη νεοελληνική και παγκόσμια πραγματικότητα, πέρα από γενικότητες, τετριμμένες επαναλήψεις και ξύλινο ήχο. Θεωρήσαμε, ότι μας είναι χρήσιμο να τον διαβάσουμε και εμείς οι της "ΦΑΙΑΚΙΑΣ"... Γι' αυτό σας το παραθέτουμε.
Είναι νωρίς ακόμα…
Χωμένοι στη αναπαυτική πολυθρόνα του υπαίθριου της καφετερίας χώρου, απολάμβαναν το φραπεδάκι, το εσπρεσάκι ή το Johnnie Walker…
Το κινητό, τα τσιγάρα, ο αναπτήρας, το τασάκι προσγειωμένα και αυτά πάνω στο τραπεζάκι που συγκεντρώνει τις επιθυμίες της παρέας…
Καταραμένη φτώχεια, για τη μιζέρια συζητούσαν;
Για την ακρίβεια, και το πετσόκομμα μισθών και ημερομισθίων;
Βόγγος και τούφα καπνού, καημός και ρουφηξιά, μουντή σχετικά ατμόσφαιρα και όταν τους κοντοζύγωσα κατάλαβα πως μιλούσαν για το χαμένο γκολ της Κυριακής…
Γεμάτος ο πεζόδρομος τραπέζια… Γεμάτα τα τραπέζια με παρέες και τα στόματα μπουκωμένα με κουβέντες για φορέματα, ταξίδια και ινστιτούτα ομορφιάς και αδυνατίσματος…
Για τις πανάκριβα απλησίαστες επεμβάσεις σιλικόνης προκειμένου να στέκουνε τα στήθια όρθια, τα φρύδια «γκράφιτι» και τα μυαλά στα κάγκελα. Με ξέμπαρκες εμβόλιμες ξενόγλωσσες ατάκες και με εκείνο το επαναλαμβανόμενο «Γεια, θα τα πούμε…» της αναχώρησης…
Με γυαλιά ηλίου κολλημένα αιωνίως στα μαλλιά, της «γοητείας» συμπλήρωμα…
Είναι ένα σημαντικό τμήμα της μικρομεσαίας τάξης - φοβερά δυσανάλογο για το μέγεθος του πληθυσμού μας - γέννημα και θρέμμα της πολυετούς βασιλείας του ΠαΣοΚ, με του μεγάλου την εντολή, «Τσοβόλα δώστα Όλα» παντοτινό της στόχο!!!
Βολεμένο ποικιλοτρόπως και πάντα με κομματικές σημαίες ευκαιρίας… Αραχτό να ξεφυλλίζει τις ιλουστρασιόν φυλλάδες και τα διάφορα ένθετα, παρακολουθώντας μετά μανίας τη σεξουαλική «υγεία» των… επωνύμων, τα εσώρουχα των «καλλονών» και τα τηλε-γύναια σε στυλ Τζούλιας…
Και ήτανε πρωί της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων, για τις επτά του περασμένου μήνα ο λόγος…
Λίγο πιο κάτω στη στροφή του δρόμου μια ομαδούλα με ένα πανό και δυό, τρία κοριτσόπουλα που μοίραζαν προκηρύξεις, λίγα συνθήματα με μια ντουντούκα που έμπαιναν σφήνα στο βουητό των μικροαστείων του πεζόδρομου…
Σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου με το πανό να χάνεται στο βάθος του δρόμου μαζί με τους λιγοστούς αρνητές του συστήματος…
Και τότε κάποιος που δίπλα μου πέρασε και ίσως μαντεύοντας τις σκέψεις μου, ψιθύρισε στο αυτί μου: «είναι νωρίς ακόμα…» ( Αυτά στις 7 του Οκτώβρη 2010)
...«Στη γειτονιά μου άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα» λέει ένας νεαρός άνδρας από το οργισμένο πλήθος στην επαρχία Έντε Ριος της Αργεντινής. Πήραμε φαγητό δεν ζητάμε και πολλά»…
Τουλάχιστον είκοσι μεγάλα πολυκαταστήματα και αμέτρητα μεσαία και μικρότερα λεηλατήθηκαν στο Μπουένος Άϊρες, ενώ ταραχές σημειώθηκαν και σ’ άλλες πόλεις της χώρας…
Στην πρωτεύουσα ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας συγκρούστηκαν με τα πλήθη…
Όσο για τη νέα χρονιά η κατάσταση προβλέπεται ακόμα χειρότερη, καθώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προβλέπει και νέα συρρίκνωση της οικονομίας και ο κεντροαριστερός πρόεδρος σκοπεύει να περικόψει τις κρατικές δαπάνες εκ νέου κατά 20%...
(Αυτά κάπου στα μέσα του 2001)
……………
Όλα τα παραπάνω, το φάντασμα της πείνας στην Αργεντινή δηλαδή, οι λεηλασίες των πολυκαταστημάτων, οι συγκρούσεις με την αστυνομία και γενικά η εκρηκτική κατάσταση άρχισαν να παίρνουν διαστάσεις προς το τέλος του τρίτου χρόνου και γενικεύθηκαν με την έλευση του τέταρτου χρόνου της εφαρμογής του εξοντωτικού προγράμματος του ΔΝΤ…
Εδώ όμως είναι νωρίς, υπάρχει ακόμα λίπος… Γι’ αυτό και η τόση θρασύτητα στο «μαζί τα φάγαμε…»
Είναι νωρίς, υπάρχει σάρκα ακόμα που σκεπάζει τα κόκαλα της φτώχειας, γι’ αυτό πιάνει προς το παρόν η προπαγάνδα - έντυπη και ηλεκτρονική - που συκοφαντεί διαρκώς χώρους εργαζομένων φέρνοντας, τον έναν χώρο αντιμέτωπο με τον άλλον…
Είναι νωρίς, ακόμη δεν στύψαμε τόσο, όσο για να αδειάσει η κατσαρόλα έτσι που μπορέσουμε να βγούμε με αυτήν στους δρόμους χτυπώντας την σαν καμπάνα ανάστασης για το ξύπνημά μας από το λήθαργο της εικονικής πραγματικότητας…
Αλήθεια… Είναι νωρίς ακόμα όλα θα γίνουν στην ώρα τους κανείς ποτέ δεν ξεχρέωσε τις οφειλές του παίρνοντας δάνεια για να πληρώνει τους διαρκώς αυξανόμενους τόκους…
Είναι νωρίς ακόμα, τα ψέματά τους δεν έχουν γεμίσει ολόκληρο το κουφάρι μας, ακόμα υπάρχει χώρος…
Το θράσος τους ακουμπάει πάντα σε όσο χώρο του μυαλού μας τους έχουμε χαρίσει από χρόνια για να αποθηκεύουν την συνεχιζόμενη απάτη τους…
Είναι νωρίς, ακόμα βρισκόμαστε στο πρώτο χρόνο της χολέρας, η οικογένεια δεν διαλύθηκε εντελώς…
Κάτι υπάρχει φυλαγμένο για ώρα ανάγκης, όπως έλεγαν οι παλιοί μας, μηδαμινό αλλά υπάρχει, δεν θα βαστάξει όμως για πολύ…
Είναι νωρίς ακόμα, παρ’ όλα αυτά στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαίνονται τα πρώτα σύννεφα της καταιγίδας που πλησιάζει…
Είναι σίγουρο αυτό…
Είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία εμείς που δεν «τα φάγαμε μαζί», ιδιαίτερα οι νέοι που έχουν παράδοση στη χώρα αυτή να αγωνίζονται ενάντια στις τυρρανίες και που σήμερα δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν πια, παρά την απόγνωσή τους από την ανεργία που τους μαστίζει…
Νίκος Μητσιάλης
(Δημοσιεύθηκε στους «ΠΟΛΙΤΕΣ» στο 19ο τεύχος , Οκτώβριος 2010)
Είναι νωρίς ακόμα…
Χωμένοι στη αναπαυτική πολυθρόνα του υπαίθριου της καφετερίας χώρου, απολάμβαναν το φραπεδάκι, το εσπρεσάκι ή το Johnnie Walker…
Το κινητό, τα τσιγάρα, ο αναπτήρας, το τασάκι προσγειωμένα και αυτά πάνω στο τραπεζάκι που συγκεντρώνει τις επιθυμίες της παρέας…
Καταραμένη φτώχεια, για τη μιζέρια συζητούσαν;
Για την ακρίβεια, και το πετσόκομμα μισθών και ημερομισθίων;
Βόγγος και τούφα καπνού, καημός και ρουφηξιά, μουντή σχετικά ατμόσφαιρα και όταν τους κοντοζύγωσα κατάλαβα πως μιλούσαν για το χαμένο γκολ της Κυριακής…
Γεμάτος ο πεζόδρομος τραπέζια… Γεμάτα τα τραπέζια με παρέες και τα στόματα μπουκωμένα με κουβέντες για φορέματα, ταξίδια και ινστιτούτα ομορφιάς και αδυνατίσματος…
Για τις πανάκριβα απλησίαστες επεμβάσεις σιλικόνης προκειμένου να στέκουνε τα στήθια όρθια, τα φρύδια «γκράφιτι» και τα μυαλά στα κάγκελα. Με ξέμπαρκες εμβόλιμες ξενόγλωσσες ατάκες και με εκείνο το επαναλαμβανόμενο «Γεια, θα τα πούμε…» της αναχώρησης…
Με γυαλιά ηλίου κολλημένα αιωνίως στα μαλλιά, της «γοητείας» συμπλήρωμα…
Είναι ένα σημαντικό τμήμα της μικρομεσαίας τάξης - φοβερά δυσανάλογο για το μέγεθος του πληθυσμού μας - γέννημα και θρέμμα της πολυετούς βασιλείας του ΠαΣοΚ, με του μεγάλου την εντολή, «Τσοβόλα δώστα Όλα» παντοτινό της στόχο!!!
Βολεμένο ποικιλοτρόπως και πάντα με κομματικές σημαίες ευκαιρίας… Αραχτό να ξεφυλλίζει τις ιλουστρασιόν φυλλάδες και τα διάφορα ένθετα, παρακολουθώντας μετά μανίας τη σεξουαλική «υγεία» των… επωνύμων, τα εσώρουχα των «καλλονών» και τα τηλε-γύναια σε στυλ Τζούλιας…
Και ήτανε πρωί της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων, για τις επτά του περασμένου μήνα ο λόγος…
Λίγο πιο κάτω στη στροφή του δρόμου μια ομαδούλα με ένα πανό και δυό, τρία κοριτσόπουλα που μοίραζαν προκηρύξεις, λίγα συνθήματα με μια ντουντούκα που έμπαιναν σφήνα στο βουητό των μικροαστείων του πεζόδρομου…
Σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου με το πανό να χάνεται στο βάθος του δρόμου μαζί με τους λιγοστούς αρνητές του συστήματος…
Και τότε κάποιος που δίπλα μου πέρασε και ίσως μαντεύοντας τις σκέψεις μου, ψιθύρισε στο αυτί μου: «είναι νωρίς ακόμα…» ( Αυτά στις 7 του Οκτώβρη 2010)
...«Στη γειτονιά μου άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα» λέει ένας νεαρός άνδρας από το οργισμένο πλήθος στην επαρχία Έντε Ριος της Αργεντινής. Πήραμε φαγητό δεν ζητάμε και πολλά»…
Τουλάχιστον είκοσι μεγάλα πολυκαταστήματα και αμέτρητα μεσαία και μικρότερα λεηλατήθηκαν στο Μπουένος Άϊρες, ενώ ταραχές σημειώθηκαν και σ’ άλλες πόλεις της χώρας…
Στην πρωτεύουσα ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας συγκρούστηκαν με τα πλήθη…
Όσο για τη νέα χρονιά η κατάσταση προβλέπεται ακόμα χειρότερη, καθώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προβλέπει και νέα συρρίκνωση της οικονομίας και ο κεντροαριστερός πρόεδρος σκοπεύει να περικόψει τις κρατικές δαπάνες εκ νέου κατά 20%...
(Αυτά κάπου στα μέσα του 2001)
……………
Όλα τα παραπάνω, το φάντασμα της πείνας στην Αργεντινή δηλαδή, οι λεηλασίες των πολυκαταστημάτων, οι συγκρούσεις με την αστυνομία και γενικά η εκρηκτική κατάσταση άρχισαν να παίρνουν διαστάσεις προς το τέλος του τρίτου χρόνου και γενικεύθηκαν με την έλευση του τέταρτου χρόνου της εφαρμογής του εξοντωτικού προγράμματος του ΔΝΤ…
Εδώ όμως είναι νωρίς, υπάρχει ακόμα λίπος… Γι’ αυτό και η τόση θρασύτητα στο «μαζί τα φάγαμε…»
Είναι νωρίς, υπάρχει σάρκα ακόμα που σκεπάζει τα κόκαλα της φτώχειας, γι’ αυτό πιάνει προς το παρόν η προπαγάνδα - έντυπη και ηλεκτρονική - που συκοφαντεί διαρκώς χώρους εργαζομένων φέρνοντας, τον έναν χώρο αντιμέτωπο με τον άλλον…
Είναι νωρίς, ακόμη δεν στύψαμε τόσο, όσο για να αδειάσει η κατσαρόλα έτσι που μπορέσουμε να βγούμε με αυτήν στους δρόμους χτυπώντας την σαν καμπάνα ανάστασης για το ξύπνημά μας από το λήθαργο της εικονικής πραγματικότητας…
Αλήθεια… Είναι νωρίς ακόμα όλα θα γίνουν στην ώρα τους κανείς ποτέ δεν ξεχρέωσε τις οφειλές του παίρνοντας δάνεια για να πληρώνει τους διαρκώς αυξανόμενους τόκους…
Είναι νωρίς ακόμα, τα ψέματά τους δεν έχουν γεμίσει ολόκληρο το κουφάρι μας, ακόμα υπάρχει χώρος…
Το θράσος τους ακουμπάει πάντα σε όσο χώρο του μυαλού μας τους έχουμε χαρίσει από χρόνια για να αποθηκεύουν την συνεχιζόμενη απάτη τους…
Είναι νωρίς, ακόμα βρισκόμαστε στο πρώτο χρόνο της χολέρας, η οικογένεια δεν διαλύθηκε εντελώς…
Κάτι υπάρχει φυλαγμένο για ώρα ανάγκης, όπως έλεγαν οι παλιοί μας, μηδαμινό αλλά υπάρχει, δεν θα βαστάξει όμως για πολύ…
Είναι νωρίς ακόμα, παρ’ όλα αυτά στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαίνονται τα πρώτα σύννεφα της καταιγίδας που πλησιάζει…
Είναι σίγουρο αυτό…
Είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία εμείς που δεν «τα φάγαμε μαζί», ιδιαίτερα οι νέοι που έχουν παράδοση στη χώρα αυτή να αγωνίζονται ενάντια στις τυρρανίες και που σήμερα δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν πια, παρά την απόγνωσή τους από την ανεργία που τους μαστίζει…
Νίκος Μητσιάλης
(Δημοσιεύθηκε στους «ΠΟΛΙΤΕΣ» στο 19ο τεύχος , Οκτώβριος 2010)
Σχόλια