Οσο σεμνή και αν προσπαθεί να είναι η ΦΑΙΑΚΙΑ, δεν κρατιέται να μην σας υπενθυμίσει, ότι ξεκάθαρα είχε προβλέψει, πως οι εξελίξεις στην κεντρο-αριστερά και ειδικότερα στον χώρο του πρώην και νυν ΣΥΡΙΖΑ μας επιφυλάσσουν και άλλες πολλές στιγμές ευθυμίας. Ασφαλώς η απόλυση του Σπύρου Σουρμελίδη από την δ/νση της Αυγής δεν μπορεί να ανήκει στα εύθυμα… Είναι όμως μία από τις πολλές αναπόφευκτες λυπηρές παρενέργειες, που προέκυψαν και όλο και περισσότερο θα προκύπτουν από την εκ νέου ανάδειξη του Alexis ως ΄ρυθμιστή’ των εξελίξεων στον χώρο. Το 'αμάρτημα' του πρώην δ/ντή της ‘ΑΥΓΗΣ’ είναι πως ανέφερε αυτό ακριβώς, που ο Alexis φρόντισε να κάνει προφανές με χίλιους τρόπους στην συγκέντρωση στο ‘Παλλάς’. Με λόγια ξεκάθαρα υπογράμμισε, πως η από εδώ και πέρα κινήσεις του δεν θα δεσμεύονται από τους πρώην συνεργάτες του… Εξάλλου στο βιβλίο προς τιμή του οποίου έγινε και η συγκέντρωση δεν παρέλειψε να στολίσει το σύνολο σχεδόν των συνεργατών του με περιγραφές και χαρακτηρισμούς, ι...
Ενας σεμνός και πολύ παραγωγικός μουσικός και ποιητής…
Αρτιος καλλιτέχνης με γνήσια σεμνότητα, ενώθηκε με τις Τρύπες το 1985, όπου παρέμεινε μέχρι και την διάλυση του συγκροτήματος… Δούλεψε για λίγο με τα ξύλινα σπαθιά ενώ συνεργάστηκε με πολλούς δημιουργούς της αυτόνομης μουσικής παραγωγής.
Κλείνουμε τον χαιρετισμό στον Γιώργο Τόλιο με δικούς του στίχους από το έργο: ’Αέρας’, που ερμηνεύουν οι ‘ΤΡΥΠΕΣ’ στο σχετικό βίντεο.
Μια που έχω μάτια μια που αναπνέω
Όταν υπάρχουνε τα φύλλα και φυσάει
Όταν ζεσταίνω ότι παγώνει
Και αγναντεύω το επόμενο νησί
Κι έχω στη τσέπη χρυσά κομμάτια
Όσες περάσαν από πίσω μου εικόνες
Κι όλα τα λόγια που μ’ ομορφύναν
Όσες φορές ήρθε με χάιδεψε η σιωπή
Γι αυτό ζητάω ότι υπάρχει
Και τρεμοσβήνει κι απ’ το πιο αθώο βλέμμα
Γι αυτό ζητάω ότι πονάει
Και λυσσασμένο μες τα βάθη μου γυρνά
Γιατί το ξέρω πίσω απ’ την σκόνη
Στέκονται γίγαντες που ορίζουν την σιωπή τους
Βουτάν στο μάτι κάθε χειμώνα
Και περισσεύουνε για όπου χρειαστεί
Μια που έχω μάτια μια που αναπνέω
Όταν υπάρχουν το φεγγάρι κι η σκιά σου
Σαν αγκαλιάζω κάθε αγκάθι
Γδέρνω την άκρη απ’ το όνειρο κι αργείς
Κι έχω σχεδία, έχω πανί μου
Όσα σκοτάδια μου τα φώτισε η αλήθεια
Κι όσους φιλήσαν νεκρούς θεούς τους
Κι ύστερα κάνανε την πρώτη προσευχή
Γι αυτό ζητάω ότι υπάρχει
Και ανατριχιάζει πριν σκεφτώ να το αγγίξω
Γι αυτό ζητάω ότι πονάει
Στο άδειο χέρι ένα άλλο χέρι να σβηστεί
Γιατί το ξέρω πίσω απ’ την σκόνη
Χάνεται ο ήλιος ξημερώνει πάντα βράδυ
Σπάζουνε όλα μισά κομμάτια
Σβήνει το χνώτο τους και έχουν ξεχαστεί
Σχόλια