Φουλ για την ‘τελική λύση’ !!!

… Η Γάζα θα γίνει μία θαυμάσια παραλία με πολλές ευκαιρίες για businessmen , που θα μπορούν να κάνουν χρυσές επενδύσεις!!!   Σε μια λωρίδα γης, που ‘φιλοξενεί’ 2.5 εκατομμύρια κατοίκους. ‘Η καλύτερα όσους έχουν απομείνει μετά την έναρξη της Ισραηλινής εισβολής. Εξαιρούνται δηλαδή, δολοφονημένοι, που μετρώνται ήδη σε δεκάδες χιλιάδες, λιμοκτονούντες, τραυματίες και βίαια εκπατρισμένοι. Αυτή είναι η τελική λύση, που προέβλεψαν και σχεδίασαν μαζί Ντόναλντ και Μπίμπι, Μπίμπι και Ντόναλντ… Και μαζί τους οι αφρόκρεμα της παγκόσμιας αδίστακτης συμμορίας εκτελεστών, που βλέπουν διαρκώς …’ευκαιρίες’. Η τελική λύση προβλέπει ασφαλώς την εξαφάνιση 2.5 εκατομμυρίων κατοίκων από προσώπου Γάζας… Κανείς δεν θα δικαιούται να παραμείνει και να θυμίζει στους ευδαίμονες επισκέπτες της το …σκοτεινό παρελθόν της…  Που εδώ δηλαδή έμεναν κάτι τρομοκράτες και δεν άφηναν ήσυχους τους περιούσιους να απολαμβάνουν τα επί 70 χρόνια λάφυρά τους…  Ξενοδοχεία, πισίνες, τζακούζι, νεροτσουλίθρες, γιωτ...

15.12.2023. Ο Γιώργος έφυγε ξαφνικά

 


Απρόβλεπτα εγκατέλειψε την ζωή ο 
Γιώργος Τόλιος, ο σιωπηρός θρύλος των ντραμς στις ‘Τρύπες'. Σε ηλικία 58 ετών.

Ενας σεμνός και πολύ παραγωγικός μουσικός και ποιητής… 

Αρτιος καλλιτέχνης με γνήσια σεμνότητα, ενώθηκε με τις Τρύπες το 1985, όπου παρέμεινε μέχρι και την διάλυση του συγκροτήματος… Δούλεψε για λίγο με τα ξύλινα σπαθιά ενώ συνεργάστηκε με πολλούς δημιουργούς της αυτόνομης μουσικής παραγωγής.

Κλείνουμε τον χαιρετισμό στον Γιώργο Τόλιο με δικούς του στίχους από το έργο: ’Αέρας’, που ερμηνεύουν οι ‘ΤΡΥΠΕΣ’ στο σχετικό βίντεο.

Μια που έχω μάτια μια που αναπνέω


Όταν υπάρχουνε τα φύλλα και φυσάει

Όταν ζεσταίνω ότι παγώνει

Και αγναντεύω το επόμενο νησί

Κι έχω στη τσέπη χρυσά κομμάτια

Όσες περάσαν από πίσω μου εικόνες

Κι όλα τα λόγια που μ’ ομορφύναν

Όσες φορές ήρθε με χάιδεψε η σιωπή

Γι αυτό ζητάω ότι υπάρχει

Και τρεμοσβήνει κι απ’ το πιο αθώο βλέμμα

Γι αυτό ζητάω ότι πονάει

Και λυσσασμένο μες τα βάθη μου γυρνά

Γιατί το ξέρω πίσω απ’ την σκόνη

Στέκονται γίγαντες που ορίζουν την σιωπή τους

Βουτάν στο μάτι κάθε χειμώνα

Και περισσεύουνε για όπου χρειαστεί

Μια που έχω μάτια μια που αναπνέω

Όταν υπάρχουν το φεγγάρι κι η σκιά σου

Σαν αγκαλιάζω κάθε αγκάθι

Γδέρνω την άκρη απ’ το όνειρο κι αργείς

Κι έχω σχεδία, έχω πανί μου

Όσα σκοτάδια μου τα φώτισε η αλήθεια

Κι όσους φιλήσαν νεκρούς θεούς τους

Κι ύστερα κάνανε την πρώτη προσευχή

Γι αυτό ζητάω ότι υπάρχει

Και ανατριχιάζει πριν σκεφτώ να το αγγίξω

Γι αυτό ζητάω ότι πονάει

Στο άδειο χέρι ένα άλλο χέρι να σβηστεί

Γιατί το ξέρω πίσω απ’ την σκόνη

Χάνεται ο ήλιος ξημερώνει πάντα βράδυ

Σπάζουνε όλα μισά κομμάτια

Σβήνει το χνώτο τους και έχουν ξεχαστεί


Σχόλια