Τί θα σήμαινε για μία ευνομούμενη πολιτεία η ύπαρξη τμημάτων με λιγότερους μαθητές σε κάποια σχολεία όσα και αν είναι αυτά;;; Θα ήταν μία χαρμόσυνη είδηση, γιατί θα έδινε την δυνατότητα καλύτερης διδασκαλίας, εκπαιδευτικής και παιδαγωγικής εποπτείας των αυριανών πολιτών της χώρας… Τί σημαίνει, όμως για την συγκεκριμένη αγριοφιλελεύθερη κυβέρνησή μας;;; Μία θαυμάσια ευκαιρία για να περιορίσουμε το κόστος διδασκαλίας, περιορίζοντας διδακτικό και βοηθητικό προσωπικό, εποπτικά μέσα διδασκαλίας και ό, τι άλλο συνεπάγεται οικονομικό τίμημα… Γιατί, το ‘ευλογημένο’ μας κοινωνικό status έχει ως μέγιστη και ύψιστη αρχή την ελαχιστοποίηση του κόστους λειτουργίας των κοινωνικών του λειτουργιών, ει δυνατόν και την κατάργησή τους ή την παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο ώστε αυτό να κερδοσκοπήσει ασύστολα και οι κυβερνώντες να ονομάζουν το φαινόμενο: ανάπτυξη. Επόμενο, λοιπόν είναι, αυτοί που αντιτίθενται στην επικερδή ‘σύμπτυξη’ εκπαιδευτικοί και γονείς να έχουν την μοίρα των εχθρών τη...
21.4.2023. Η αυλή
την
Ηταν το πρώτο τραγούδι από τα παράνομα τουΜίκη Θεοδωράκη, που ακούσαμεστην χούντα…
Σε μία μικρή κασσέτα, που είχε φέρει στην Ελλάδα ο Γιάννης, ξάδελφος του Στάθη, ναυτικός, Την απολαμβάναμε στο ραδιο-κασετόφωνο του αυτοκινήτου κάνοντας το δρομολόγιο Αμπελόκηποι, Σύνταγμα, Λεωφόρος Συγγρού, Παραλία Σαρωνικού… Ημιπαρανομία και αίσθηση αντιστασιακής πράξης…
Νομίζω, πως ήταν την χρονιά παραγωγής του δίσκου, δηλαδή το 1971. Το στιχουργό τον μάθαμε αργότερα… Τον Μάνο Ελευθερίου… Τον Συριανό ποιητή, που είχε γράψει το έργο όντας ο ίδιος στην Ελλάδα. Γι’ αυτό το όνομά του μπήκε με τα αρχικά: ΕΕ (Εμμανουήλ Ελευθερίου). Η Αυλή,ο τίτλος του ποιήματος, που είναι ένα από τα τέσσερα της συλλογής με γενικό τίτλο: Οδός Μπουμπουλίνας… Η αναφορά στο γνωστό κολαστήριο της ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας 18, όπου στεγάζονταν η υποδιεύθυνση της Γενικής Ασφάλειας, όπου έδρασαν πολλά από τα φασιστοειδή καθάρματα- πρωτοπαλλήκαρα της εθνοσωτηρίου (βλ. σελίδα-αφιέρωμα της ΦΑΙΑΚΙΑΣ: 21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967. https://faiakas.blogspot.com/p/21.html.)
‘Τα τραγούδια του αγώνα’, ο γενικός τίτλος του δίσκου… Το τραγούδι αποδίδουν η Μαρία Φαραντούρηκαι ο Λάκης Καραλής…
Συγκίνηση και βουβαμάρα καθώς την ακούγαμε και την ξανακούγαμε…
Και οργή για την χούντα, που βίαζε τη νιότη μας…
50 Χρόνια αργότερα και μας το θύμισε ο φίλτατος ΛΘ… Τον αφορά και αυτόν. Ας το θυμηθούμε…
Το τοποθετούμε στην ΚΕΝΤΡΙΚΗ σελίδα γιατί, κατά την γνώμη μας, ανήκει σε κείνα, που δεν πρέπει να λησμονάμε… Δεν είναι ‘παροδικής’ ισχύος.
Ιδού και οι στίχοι:
Σφυρίζει στην ταράτσα η ζωστήρα
σε παίρνουν και σε πάνε στην αυλή
ξωκλήσια και νησιά χωρίς αρμύρα
δε θα θυμάσαι πια μεσ’ τη ζωή
Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα `ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ’ ένα καρφί και μ’ ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ
Μιλώ στη Παναγιά και τον Κριτή σου
τα χρόνια σου μετρώ με τον καημό
μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου
αν έχει μάτια, στόμα και λαιμό
Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα `ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ’ ένα καρφί και μ’ ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ.
Οι εικόνες στο video-clipανήκουν στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου: ΚΥΝΗΓΟΙ.
Σχόλια