20.10.2025. Δημήτρη Λεβέντη: Η υπερτιμημένη ‘μικρή τυμπανίστρια’ Ντάιαν Κήτον

Ένα κείμενο του φίλτατου Δημήτρη Λεβέντη, με την βαθιά του γνώση για την 7^η τέχνη και την κριτική του άποψη για την πρόσφατα απωλεσθείσα βεντέτα του Χόλυγουντ. Είναι γραμμένο με τεκμήρια αλλά και με υποβόσκουσα αγάπη...

 

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για την κοιμηθείσα πρόσφατα, υπερεκτιμημένη Νταιάν Κήτον και τη συμβολή της στην 7η τέχνη εκτιμάμε ότι δεν πρόκειται για μια σπουδαία πολύπλευρη ηθοποιό αλλά για μια από τις εκατοντάδες καλές Αμερικάνες αρτίστες που παίζουν τον εαυτό της.

 

Το ό,τι έχει τιμηθεί με Οσκαρ για την "Άννι Χόλ" το οφείλει αποκλειστικά στον δάσκαλο Γούντυ. Και η βράβευση δεν σημαίνει ότι αξίζει κάτι το ιδιαίτερο καλλιτεχνικά.

 

Η Κήτον είχε αποφύγει να πάρει σαφή πολιτική θέση σέ όλη της τη ζωή παρά μόνον όταν πρωταγωνίστησε στην φιλοσιωνιστκιή παραγωγή της Γουώρνερ "Η μικρή τυμπανίστρια" με σκηνοθέτη τον Τζωρτζ Ρόυ Χιλ βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Τζων Λε Καρέ.

 

Eπιδίωξη των παραγωγών ήταν να προσελκύσουν ποιοτικό κοινό σαν την θηλυκιά εκδοχή του μικρού Τυμπανιστή Όσκαρ, από την ταινία ‘το Ταμπούρλο’ του Βόλκερ Σλέντορφ ντυμένη με τις νότες του Μωρίς Ζάρ, βασισμένη στο δίτομο "Τενεκεδένιο Ταμπούρλο" του Γκύντερ Γκράς πού κυκλοφόρησε και στα ελληνικά

Ένα επικό πολιτικό αριστούργημα πού διακρίθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών Ex Aequo με την ‘Αποκάλυψη’ του Φόρντ Κοπόλα το 1979…

Kάποια κλισέ, στις αρχές της ταινίας μοιάζουν με πρόστυχες αναφορές στην πολιτική δράση της μεγάλης κωμωδού Βανέσας Ρεντγκρέηβ.

Όμως ο μικρός τυμπανιστής αρνείται να μεγαλώσει έτσι και η 37χρονη τότε Κήτον παριστάνει την αριστερούλα παιδούλα Τσάρλι, που ψάχνεται και σε μια πισίνα της Μυκόνου στρατολογείται από την Μοσάντ που δίνει νόημα στην χίπικη άχαρη ζωή της και καλείται να διεισδύσει στα άδυτα παλαιστινιακής οργάνωσης και αξιοποιώντας κάλλη και υποκριτικό ταλέντο να την πέσει στον αρρενωπό ηγέτη της Κχαλίλ (Γιώργο Βογιατζή), που σαν …χαζοάραβας ορέγεται τις ξεπλυμένες Αμερικάνες μιλφάρες.

Τον καθαρίζει την στιγμή του αμοιβαίου οργασμού και η ταινία πήγε άπατη.

Να σημειώσουμε ότι ή ίδια είχε παραδεχτεί ότι κυνήγησε αυτό τον ρόλο για να καταχτήσει το δεύτερο της Όσκαρ αποδεικνύοντας ότι έχει ικανότητες και σαν δραματική ηθοποιός.

Mόνη εξαίρεση όπου ξαναβρήκε τα προσόντα που της ανέδειξε ο Γούντυ δηλ. μια αγχωτική ποιότητα παράλληλα με επιτηδευμένη διστακτικότητα και γλωσσικό δέσιμο- ήταν το "5 fights up" (‘Ασανσέρ για δύο’ ο ελληνικός τίτλος, 2014 ) του Ρίτσαρντ Λοκραίην δίπλα στον θαυμάσιο Μόργκαν Φρήμαν.

Πέραν τούτου η απόλυτη μετριότητα.

Τυποποιήθηκε σε ομοιόμορφα χαοτικές ερμηνείες μιας μοντέρνας μαμάς στην εμμηνοπαυσιακή εκδοχή του Dream girl της Pixie.

Bυθισμένη σε σουρεάλ συμφορές αντιδρά με ουρλιαχτά και παρατεταμένη σύγχυση, πανικοβλημένη, υπερβολική. Ο θεατής -αναγνώστης του σινεμά αντιλαμβάνεται ότι αισθάνεται άβολα.

Πίσω από την κομψότητα, τα ακριβά γυαλιά και τα επιδεικτικά καπέλα υπήρχε κάτι κενό κάτι κούφιο.

Τελικά ίσως να φταίνε και οι παραγωγοί για την απόλυτη έλλειψη καλών, απαιτητικών ρόλων για γυναίκες άνω των πενήντα χρόνων.