Οσο σεμνή και αν προσπαθεί να είναι η ΦΑΙΑΚΙΑ, δεν κρατιέται να μην σας υπενθυμίσει, ότι ξεκάθαρα είχε προβλέψει, πως οι εξελίξεις στην κεντρο-αριστερά και ειδικότερα στον χώρο του πρώην και νυν ΣΥΡΙΖΑ μας επιφυλάσσουν και άλλες πολλές στιγμές ευθυμίας. Ασφαλώς η απόλυση του Σπύρου Σουρμελίδη από την δ/νση της Αυγής δεν μπορεί να ανήκει στα εύθυμα… Είναι όμως μία από τις πολλές αναπόφευκτες λυπηρές παρενέργειες, που προέκυψαν και όλο και περισσότερο θα προκύπτουν από την εκ νέου ανάδειξη του Alexis ως ΄ρυθμιστή’ των εξελίξεων στον χώρο. Το 'αμάρτημα' του πρώην δ/ντή της ‘ΑΥΓΗΣ’ είναι πως ανέφερε αυτό ακριβώς, που ο Alexis φρόντισε να κάνει προφανές με χίλιους τρόπους στην συγκέντρωση στο ‘Παλλάς’. Με λόγια ξεκάθαρα υπογράμμισε, πως η από εδώ και πέρα κινήσεις του δεν θα δεσμεύονται από τους πρώην συνεργάτες του… Εξάλλου στο βιβλίο προς τιμή του οποίου έγινε και η συγκέντρωση δεν παρέλειψε να στολίσει το σύνολο σχεδόν των συνεργατών του με περιγραφές και χαρακτηρισμούς, ι...
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα σε κινηματογραφικές μας επιλογές σας προτείνουμε μία από τις σχετικά πρώιμες ταινίες του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη. Ο Βιττόριο (1901-1974) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του Ιταλικού νέο-ρεαλισμού… Κατά πολλούς ο Πάπας του…
Η συνάντησή του με την τέχνη και ειδικότερα με την 7η ήλθε μέσα από μάλλον τυχαίες διαδρομές για τον νεαρό, που σπούδασε να γίνει τραπεζικός αλλά η οικονομική κρίση του 1923 τον έστρεψε σε δουλειές του ποδαριού μεταξύ των οποίων ηθοποιός σε μπουλούκια… Η συνέχεια αναμενόμενη για τον ταλαντούχο, που σταμάτησε στα χρόνια του πολέμου και επανέκαμψε μετά το τέλος του.
Μέχρι το 1960 κρατάει η ‘θητεία’ του Βιττόριο στον νεορεαλισμό…
Η σχετική φιλμογραφία πλούσια και δημοφιλέστατη:
Ο Λούστρος Παπουτσιών (Sciuscia, 1946), ο Κλέφτης ποδηλάτων (Ladri Di Biciclette, 1948), Θαύμα στο Μιλάνο (Miracolo A Milano, 1951), Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι (Umberto D., 1952) η Ατιμασμένη (La Ciociara, 1960). Ταινίες, που σημάδεψαν την έξοδο της κινηματογραφικής κάμερας από τα στούντιο στον δρόμο και την καθημερινή δράση... Ολη αυτή η υπέροχη στρατιά των Ιταλών σκηνοθετών στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια καταφέρνει να ανεβάσει την Ιταλία στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού κινηματογράφου και να αφήσει αριστουργήματα διαχρονικής αξίας. Ο Βιττόριο Ντε Σίκα υπήρξε κοινωνικός αγωνιστής με διπλό τρόπο: με την τέχνη του αλλά και την πολιτική και κομματική του ένταξη, αφού υπήρξε ενεργός υπερασπιστής των θέσεων του κομμουνιστικού κόμματος Ιταλίας.
Μετά το 1960 ο Βιττόριο κάνει στροφή σε κινηματογραφικές μεταφορές λογοτεχνικών έργων, όπως: Φιλουμένα Μαρτουράνο - Γάμος Αλά Ιταλικά (Matrimonio All' Italiana, 1964), Χθες, σήμερα, αύριο (Ieri, Oggi E Domani, 1963) και Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι (Il Giardino Dei Finzi Contini, 1970). Οι δύο τελευταίες κέρδισαν όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Το ιντερμέντσο μιας παντρεμένης (Una Breve Vacanza, 1974) και το Τελευταίο ταξίδι (Il Viaggio, 1974), είναι οι τελευταίες ταινίες του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη, που πέθανε στο Παρίσι το 1974.
Η ταινία, που παρουσιάζουμε είναι μία κωμωδία ηθών, γυρισμένη το 1953 σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ιταλικής υπαίθρου. Η άφιξη του νέου διοικητή της χωροφυλακής είναι ένα κοινωνικό γεγονός για το αποκλεισμένο επαρχιακό περιβάλλον, που θα σημάνει εξελίξεις, αλλαγές και γενικά απελευθερώσεις από συμβατικότητες και προλήψεις.
Σχόλια