Τί θα σήμαινε για μία ευνομούμενη πολιτεία η ύπαρξη τμημάτων με λιγότερους μαθητές σε κάποια σχολεία όσα και αν είναι αυτά;;; Θα ήταν μία χαρμόσυνη είδηση, γιατί θα έδινε την δυνατότητα καλύτερης διδασκαλίας, εκπαιδευτικής και παιδαγωγικής εποπτείας των αυριανών πολιτών της χώρας… Τί σημαίνει, όμως για την συγκεκριμένη αγριοφιλελεύθερη κυβέρνησή μας;;; Μία θαυμάσια ευκαιρία για να περιορίσουμε το κόστος διδασκαλίας, περιορίζοντας διδακτικό και βοηθητικό προσωπικό, εποπτικά μέσα διδασκαλίας και ό, τι άλλο συνεπάγεται οικονομικό τίμημα… Γιατί, το ‘ευλογημένο’ μας κοινωνικό status έχει ως μέγιστη και ύψιστη αρχή την ελαχιστοποίηση του κόστους λειτουργίας των κοινωνικών του λειτουργιών, ει δυνατόν και την κατάργησή τους ή την παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο ώστε αυτό να κερδοσκοπήσει ασύστολα και οι κυβερνώντες να ονομάζουν το φαινόμενο: ανάπτυξη. Επόμενο, λοιπόν είναι, αυτοί που αντιτίθενται στην επικερδή ‘σύμπτυξη’ εκπαιδευτικοί και γονείς να έχουν την μοίρα των εχθρών τη...
Βιτόριο Ντε Σίκα: Ψωμί, έρωτας και φαντασία (Pane, amore e fantasia)
την
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα σε κινηματογραφικές μας επιλογές σας προτείνουμε μία από τις σχετικά πρώιμες ταινίες του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη. Ο Βιττόριο (1901-1974) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του Ιταλικού νέο-ρεαλισμού… Κατά πολλούς ο Πάπας του…
Η συνάντησή του με την τέχνη και ειδικότερα με την 7η ήλθε μέσα από μάλλον τυχαίες διαδρομές για τον νεαρό, που σπούδασε να γίνει τραπεζικός αλλά η οικονομική κρίση του 1923 τον έστρεψε σε δουλειές του ποδαριού μεταξύ των οποίων ηθοποιός σε μπουλούκια… Η συνέχεια αναμενόμενη για τον ταλαντούχο, που σταμάτησε στα χρόνια του πολέμου και επανέκαμψε μετά το τέλος του.
Μέχρι το 1960 κρατάει η ‘θητεία’ του Βιττόριο στον νεορεαλισμό…
Η σχετική φιλμογραφία πλούσια και δημοφιλέστατη:
Ο Λούστρος Παπουτσιών (Sciuscia, 1946), ο Κλέφτης ποδηλάτων (Ladri Di Biciclette, 1948), Θαύμα στο Μιλάνο (Miracolo A Milano, 1951), Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι (Umberto D., 1952) η Ατιμασμένη (La Ciociara, 1960). Ταινίες, που σημάδεψαν την έξοδο της κινηματογραφικής κάμερας από τα στούντιο στον δρόμο και την καθημερινή δράση... Ολη αυτή η υπέροχη στρατιά των Ιταλών σκηνοθετών στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια καταφέρνει να ανεβάσει την Ιταλία στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού κινηματογράφου και να αφήσει αριστουργήματα διαχρονικής αξίας. Ο Βιττόριο Ντε Σίκα υπήρξε κοινωνικός αγωνιστής με διπλό τρόπο: με την τέχνη του αλλά και την πολιτική και κομματική του ένταξη, αφού υπήρξε ενεργός υπερασπιστής των θέσεων του κομμουνιστικού κόμματος Ιταλίας.
Μετά το 1960ο Βιττόριο κάνει στροφή σε κινηματογραφικές μεταφορές λογοτεχνικών έργων, όπως: Φιλουμένα Μαρτουράνο - Γάμος Αλά Ιταλικά (Matrimonio All' Italiana, 1964), Χθες, σήμερα, αύριο (Ieri, Oggi E Domani, 1963) και Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι (Il Giardino Dei Finzi Contini, 1970). Οι δύο τελευταίες κέρδισαν όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Το ιντερμέντσο μιας παντρεμένης (Una Breve Vacanza, 1974) και το Τελευταίο ταξίδι (Il Viaggio, 1974), είναι οι τελευταίες ταινίες του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη, που πέθανε στο Παρίσι το 1974.
Η ταινία, που παρουσιάζουμε είναι μία κωμωδία ηθών, γυρισμένη το 1953 σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ιταλικής υπαίθρου. Η άφιξη του νέου διοικητή της χωροφυλακής είναι ένα κοινωνικό γεγονός για το αποκλεισμένο επαρχιακό περιβάλλον, που θα σημάνει εξελίξεις, αλλαγές και γενικά απελευθερώσεις από συμβατικότητες και προλήψεις.
Σχόλια