Παλιότερα, μετά από φυσικές καταστροφές, οι εκάστοτε κυβερνώντες μαυρογιαλούροι δήλωναν με πάθος, πως όσο και αν κοστίσει η αποκατάσταση θα είναι πλήρης στο 1000%. Όλα θα γίνουν καλύτερα από πριν και πως σύντομα οι πληγέντες θα αποκατασταθούν… Βέβαια, πάντοτε η αποκατάσταση ήταν ελλειπέστατη. Γι’ αυτό και το κουφάρι αυτής της χώρας φέρει βαριά τα σημάδια θεοηνιών η κοινωνικών συφορών, όπως ο εμφύλιος… Ουδέποτε εξ άλλο επιχειρήθηκε ένας μακρόπνοος χωροταξικός σχεδιασμός. Αυτό το κράτος και ειδικότερα η κυρίαρχη αστική του τάξη βγάζει σπυράκια όταν ακούει για σχεδιασμό. Κάτι τέτοιο είναι ολέθριο για την διατήρηση και διεύρυνση των κοινωνικών της προνομίων και των οικονομικών της ‘επιτευγμάτων’. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, τα μνημονιακά, αυτού του τύπου το δούλεμα έχει περιορισθεί… Είναι σαφώς πιο δύσκολο να πεισθεί ο λαός από ‘μεγαλόπνοες’ υποσχέσεις και ταυτόχρονα είναι πιο δεκτικός, πιο ρεαλιστής για την φθορά και την σήψη, που κατακλύζει τη ζωή μας… Οι σεισμόπληκτοι τ...
‘Εφυγε μία σπουδαία Ιταλίδα δημιουργός με διεθνή
καριέρα και αναγνώριση και με απίστευτα πολυετή καλλιτεχνική παρουσία.
Αρχισε σαν ηθοποιός το 1956 στο περίφημο ‘μικρό θέατρο
του Μιλάνου’ με δάσκαλο τον επίσης διάσημο για την ποιοτική δουλειά του στο
Θέατρο, Τζιόρτζιο Στρέλερ.
Στο τραγούδι ξεκίνησε παράλληλα παρουσιάζοντας πολλά
τραγούδια με αναφορά στον υπόκοσμο του Μιλάνου τραγουδισμένα σε Μιλανέζικη
διάλεκτο… Αυτή την περίοδο την ονόμασαν: η τραγουδίστρια του υπόκοσμου.
Γρήγορα ήλθε η ευρύτερη αναγνώρισή της με την εκτέλεση
έργων του Gino
Paoli, που την
καθιέρωσαν. Πασίγνωστα το ‘senza fine’ (1963) και το ‘Che cosa c'è’ (1965), που ο συνθέτης έγραψε ειδικά γι’ αυτήν.
Ακολούθησαν τα χρόνια του San Remo, που υπήρξαν θριαμβευτικά γι’ αυτήν. Εκεί παρουσίασε τα: "Abbracciami
forte" (1965), "Io ti darò di più" (1966), "La musica è
finita" (1967), "Casa Bianca" (1968), και "Eternità"
(1970).
Παράλληλα, στην ίδια δεκαετία του 60 τραγούδησε τις
μεγάλες της επιτυχίες: "Una ragione di più", "Un'ora sola ti
vorrei", "L'appuntamento".
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Ορνέλλα συνεργάστηκε με
αξιολογότατους ποιητές και συνθέτες. Ξεχωρίζουμε ανάμεσά τους τους Vinicius de
Moraes και Toquinho στο άλμπουμ ‘La voglia, la pazzia, l'incoscienza,
l'allegria’. Επανήλθε και στο San Remo και το 2004
παρουσίασε ένα άλμπουμ σε ντουέτα της με τον Gino Paoli τιμώντας τα 70
γενέθλιά της. Τον Ιούνιο του 2025 έλαβε την διάκριση του επίτιμου
διδάκτορα για την κουλτούρα της και την συμβολή της στην μουσική. Εφυγε στα 91 της χρόνια.
Την αποχαιρετάμε σε ένα ντουέτο με τον μαέστρο και
μέντορά της Bruno
Lauzzi στο κλασσικό πιά: Senza fine (χωρίς τέλος).
Σχόλια