Ωραία , θα έλεγε στην αφέλειά του ο κατά Βολφ Μπίρμαν ‘ παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος’ . Να αξιολογείται ο γιατρός και μάλιστα από αυτούς, που δέχονται τις φροντίδες του … Τί πιο λογικό, τί πιο θετικό και προοδευτικό … Οσοι σκέφτονται έτσι έχουν διαπράξει ένα …μικρό λαθάκι… Στην ουσία μία τεράσια λαθάρα, συνειδητά ή ασυνείδητα… Χωρίς να φλυαρήσουμε, νομίζουμε, πως όλοι θα συμφωνήσουμε, πως η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα της νοσηλείας είναι απόλυτα συλλογικό ζήτημα. Από τους φαινομενικά ‘ασχετους’ με το νοσηλευτικό έργο, τεχνικούς, διοικητικούς μέχρι τους πιο άμεσα εμπλεκόμενους με αυτό υγειονομικούς… Ταυτόχρονα, η τεχνολογική υποδομή ενός νοσοκομείου είναι καθοριστικός παράγοντας για το εύρος, την βαρύτητα και την επιτυχία των διενεργούμενων ιατρικών πράξεων. Δεν υπάρχει Ελληνας, που να μην έχει ζήσει την εφιαλτική ανεπάρκεια της νοσοκομειακής υποδομής της χώρας. Οι εικόνες που περιγράφονται από την ώρα της εισόδου μέχρι το τέλος της νοσηλείας περιλαμβάνουν είναι σχεδόν τρο...
Ο ΔΡΟΜΟΣ
Σε κάθε δέντρο ένας μικρός καθρέφτης
άνοιγε τις στοιχειωμένες λέξεις,
σε κάθε στροφή παραφύλαγε μια σημαία
κουρελιασμένη κι ένας σωρός οξειδωμένων
απ' τη συνήθεια παλιών βεβηλωμένων όρκων.
Μυριάδες αγγελικά αστροχάδια και ήχοι
ξεχύνονταν κάθε νυχτιά κι αγκάλιαζαν
τον εσώκοσμο κι ύστερα διασπάζονταν
και κυρίευαν το σύμπαν μέχρι την άκρη
της άδηλης σιωπής.
Δάκρυα το ξημέρωμα για τον ολόμαυρο θόλο
πάνω απ' τα χέρσα, γεμάτα ψευδάργυρα
σκήπτρα και συντρίμμια εύθραυστων ονείρων, ανυποψίαστα χώματα.
Μια μικρή γυάλινη γαλάζια σφαίρα κυλούσε
σπρωγμένη απ' τον επιβλητικό βοριά, μια εδώ
και μια εκεί, σ' έναν αναπόδραστο ατέρμονα κύκλο.
"Πότε θα κάνει ξαστεριά;" ούρλιαξε ο άνεμος
μεσ' στις σχισμές της ανήλιαγης προσμονής.
Πού πήγαν, πού πέταξαν εκείνα τα πολύχρωμα
πουλιά που μάγευαν την αίσθηση και ζωντάνευαν
τις ασθμαίνουσες σκιές;
Τώρα ένα σκοτεινό ματωμένο ποτάμι κυλάει
την ανυπεράσπιστη θλίψη του στο πέλαγος
της ανυπαρξίας και των φαύλων αναίσχυντων
ελπίδων, νεκρή κοίτη ανόνειρων κυματισμών
κι απόκοσμων βουβών εικόνων.
Κάπου ξάφνου φύτρωσε ένα κόκκινο λουλούδι
κάτω από μια ξεχασμένη νότα,
μια φεγγαροαχτίδα το περιμάζεψε στοργικά
και το ζέστανε μέχρι τη λυκαυγή προσμένοντας ίσως κάποια απροσδόκητη συναστρία χαμόγελων.
Τότε ένας κρύος Ήλιος ανιχνεύτηκε μέσα
απ' τη μολυβένια ακολουθία μιας πλάνης, στάθηκε,
μειδίασε ειρωνικά στ' αυτόχειρα λείψανα
κι ύστερα κρύφτηκε ξανά στην αυτάρεσκη ησυχία του, μακριά στο παράλληλο σύμπαν του.
Είναι της τύχης όρισμα,
της μοίρας προσταγή
ή κάλπικο εικόνισμα
στου ονείρου τη φυγή;
Ή μήπως είναι τ' όνειρο
του δρόμου ο χρησμός
που τον κρατάει όμηρο
ψεύτικος λογισμός;
Σχόλια