Την 1 η Οκτωβρίου 2025 ασχοληθήκαμε με την πρόταση-απόφαση για την μετατροπή του σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου σε ποδηλατό-τρενο… ( Σιδηρόδρομος ή ποδήλατο; Ποδήλατο…Ποδήλατο… ). Εχουμε πολλές φορές διατυπώσει ενυπόγραφα την οργή μας για την χείριστη κατάσταση των Ελληνικών σιδηροδρόμων. Γι’ αυτό και ο τίτλος του άρθρου είναι προφανώς σαρκαστικός. Στο άρθρο αυτό υπήρξε απάντηση του φίλτατο Στέφανου Πάντου την οποία παρουσιάσαμε ολόκληρη την 3 η Οκτωβρίου ( Ενας γόνιμος αντίλογος για την σιδηροδρομική γραμμή Κόρινθος-Καλαμάτα )… Για να εξηγηθούμε από την αρχή: θεωρούμε, ότι: •είναι απαράδεκτο να μην διαθέτει η Πελοπόννησος ολοκληρωμένο και πλήρως λειτουργικό σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο •είναι σκάνδαλο πρώτης γραμμή η ανακαίνιση του δικτύου με κόστος 80 εκατομ. (το 2008) και η άμεση εγκατάλειψή του, μετά την ολοκλήρωση του έργου. Πριν καν τελειώσει το πρώτο του δρομολόγιο… •δεν είναι άσχετο προς την πολιτική θεώρηση και ιδεολογία των κυβερνητών της χώρας των μεταπρ...
Καλοκαίρι, γαρ, και εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία για να σας προτείνουμε βιβλίο διακοπών... Αυτό, που μας χάρισε πρόσφατα ο φίλτατος ΓΔ και το απολαμβάνουμε διαβάζοντάς του... Πρόκειται για το έργο του κοινωνιολόγου, φιλοσόφου και ακτιβιστή Maurizio Lazzarato: Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΧΡΕΩΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Ο τίτλος παραπέμπει σαφώς σε ένα δοκίμιο-καταγγελία της αγριότητας του νεοφιλελευθερισμού, όπως βιώνεται στις μέρες μας... Με τε-κμη-ρί-ω-ση... Οχι γενικολογίες και προαπαιτούμενα...
Καλαίσθητη και προσεγμένη προσπάθεια από τις εκδόσεις "Αλεξάνδρεια".
Σας μεταφέρουμε ενδεικτικά το κείμενο του οπισθόφυλλου:
Το χρέος, ιδιωτικό και δημόσιο, φαίνεται σήμερα να είναι μια κεφαλαιώδης
έγνοια των οικονομικών και πολιτικών υπευθύνων. Ωστόσο, αντί να αποτελεί απειλή
για την καπιταλιστική οικονομία, βρίσκεται στην καρδιά του νεοφιλελεύθερου
εγχειρήματος. Σ’ αυτή την πιο πρωτότυπη και ρηξικέλευθη από τις πρόσφατες
μελέτες για την κρίση χρέους, ο Μαουρίτσιο Λατσαράτο, υποστηρίζει ότι το χρέος
είναι πριν απ’ όλα μια πολιτική κατασκευή και η σχέση πιστωτή-οφειλέτη η
θεμελιώδης κοινωνική σχέση του κόσμου μας. Ξαναδιαβάζοντας ένα παραγνωρισμένο
κείμενο του Μαρξ, καθώς και έργα του Νίτσε, του Ντελέζ, του Γκουαταρί και του
Φουκώ, δείχνει ότι το χρέος δεν ανάγεται απλώς σ’ έναν οικονομικό μηχανισμό.
είναι ταυτόχρονα μια τεχνική διακυβέρνησης και ελέγχου των ατομικών και των
συλλογικών υποκειμένων, που επιδιώκει να περιορίσει την αβεβαιότητα ως προς το
χρόνο και τις συμπεριφορές των κυβερνωμένων. Προκειμένου να «τιμήσουμε τις
υποχρεώσεις μας», καλούμαστε να γίνουμε «επιχειρηματίες του εαυτού μας»,
«διαχειριστές» της ζωής μας και του «ανθρώπινου κεφαλαίου» μας, με αποτέλεσμα να
ανατρέπεται και να αναμορφώνεται όλος ο φυσικός, ψυχοδιανοητικός και
συναισθηματικός μας ορίζοντας. Υπάρχει άραγε έξοδος από τη δεινή αυτή συνθήκη
του χρεωμένου ανθρώπου;
Σχόλια