Ο φίλτατος Νίκος
Μητσιάλης επανέρχεται στο ζήτημα, που γράψαμε, πριν από λίγες μέρες… Και
κάνει άριστα, γιατί το θέμα ελάχιστα απασχόλησε τα τοπικά ή άλλα ΜΜΕ…
Ποιος ξέρει γιατί…
Ισως γιατί δεν πουλάει!!! Ισως για να μην βλάψουμε την αγία τουριστική μας
εικόνα… Φυσικά ούτε φωνή ούτε ακρόαση από τις αρμόδιες επίσημες αρχές… Γι’ αυτό
θα γράφουμε, όπως κάνει τώρα ο Νίκος…
Η ανοχή μας, είναι
συνενοχή…
Το σκάφος άλλαξε
πορεία από Παξούς, προς το Λιμάνι της Λευκίμμης, τελικά όμως «έδεσε» στο
άγνωστο! Η αλλαγή αυτή ασφαλώς θα πρέπει να είναι καταχωρημένη και στο
ημερολόγιο του σκάφους, άγνωστο όμως με ποια δικαιολογία… Ένας ενδιάμεσος
αναγκαστικός σταθμός, προκειμένου να αποβιβάσει τους…ενοχλητικούς επιβάτες, για
να συνεχίσει αυτό και πάλι προς Παξούς!
Ευτύχημα πάντως ήταν,
πως στα δεξιά της πορείας του σκάφους βρίσκεται πάντα η ακτή της Λευκίμμης,
διαφορετικά η αναγκαστική αποβίβαση, μητέρας και παιδιού, ίσως να είχε γίνει
ακόμα και σε κάποια βραχονησίδα, προκειμένου να διασφαλιστεί η «γαλήνη» του
επιβατικού κοινού…
Και όλα αυτά τα
απίστευτα και όμως αληθινά, όπως τα καταγγέλει η μητέρα ενός παιδιού με ανάγκη
για ειδική στοργή, διαδραματίστηκαν μπρος σ’ επιβάτες που ενώ σύμφωνα με τις
αιτιάσεις των υπευθύνων του σκάφους «ενοχλήθηκαν από τη φλυαρία αυτού του
Παιδιού…», παραδόξως όμως δεν διαμαρτυρήθηκαν από την έξωση μιας μάνας παιδιού με ειδικές ανάγκες από ένα σκάφος εν
πλω, «στη μέση του πουθενά…»
Κανείς τους δεν
μίλησε, δεν αντέδρασε για μια απόφαση που είχε σαν αποτέλεσμα να υποστούν Μάνα
και Παιδί, εκτός από μια απρόσμενη ταλαιπωρία και μια προσβολή, μια ταπείνωση
της αξιοπρέπειας τους… Κανείς επιβάτης δεν κινήθηκε προς την εξουσία του
σκάφους παρακλητικά, προκειμένου αυτή δείξει ένα άλλο πρόσωπο, φιλικό - κάτι που
από παράδοση το διαθέτουν οι θαλασσινοί - έστω για το υπόλοιπο μικρό χρονικό
διάστημα του ταξιδιού, μέχρι το Παξινίτικο λιμάνι του τελικού προορισμού…
Είναι απολύτως σίγουρο
πως αν κάποιοι από δαύτους, συνόδευαν χαριτωμένα τετράποδα ράτσας, τα οποία σε
κάποια στιγμή άρχιζαν να γρυλίζουν και στη συνέχεια να γαυγίζουν, οι πάντες θα
έδειχναν κατανόηση… Ουδείς θα διαμαρτύρονταν και αν ακόμα υπήρχαν κάποιοι
ενοχλημένοι από αυτή τη συναυλία των, κατά τα άλλα, συμπαθητικών ζώων, θα το
σκέφτονταν πολύ να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους και αυτό προκειμένου να μην
φανούν… υπερβολικά παράξενοι!
Αυτή η εικόνα
συμβαίνει συχνά, πυκνά στους υπαίθριους χώρους των μαγαζιών εστίασης! Εκεί τα
χαριτωμένα τετράποδα που αυτά συνοδεύουν τ’ αφεντικά τους, στη νυκτερινή τους
έξοδο, χώνονται κάτω από τα τραπέζια! Αν έχεις την ατυχία να καθίσεις στο
διπλανό τραπέζι θα απολαύσεις το χαριτωμένο φοξ τεριέρ, να «φιλονικεί» με την
απέναντι σκυλίτσα! Εκτός από τα γρυλίσματα και τα γαυγίσματα πολύ συχνά θα
πρέπει να ανεχτείς και την χωματίλα από το σκάψιμο που κάνει με τα πόδια του…
Όταν όμως πρόκειται
για τον συνάνθρωπό μας, γινόμαστε αφάνταστα σκληροί, τότε ανακαλύπτουμε την
αξία της πολύτιμης γαλήνης μας… Όσο για κάποια μάνα και πατέρα που
αντιμετωπίζουν ένα ισόβιο πρόβλημα από το πλέον αγαπημένο τους πρόσωπο,
γυρίζουμε αλλού το κεφάλι και φτύνουμε ακόμα και στο κόρφο μας προκειμένου να
ξορκίσουμε, απομακρύνοντας το κακό…
Αυτοί είμαστε στη
συντριπτική πλειοψηφία μας, ανήμποροι για μια υπέρβαση του εγώ μας… Αντίθετα
περιφρουρούμε με υπέρμετρη φροντίδα τη μουχλιασμένη μας γαλήνη! Αν όμως
συνέβαινε το αντίθετο και παίρναμε θέση για την όποια παράλογη και πολύ
περισσότερο αντιανθρώπινη συμπεριφορά, ποιος θα αποφάσιζε ν’ αποβιβάσει στο
πουθενά μια Μάνα με παιδί με ανάγκη για ειδικές στοργικές φροντίδες; Είναι
σίγουρο πως αυτοί θα ολοκλήρωναν το ταξίδι τους και θα έφθαναν σίγουρα στον
όποιο προορισμό έγραφε το αγορασμένο εισιτήριο τους, για το λιμάνι των σύντομων
διακοπών τους…
Σχόλια