Την 1 η Οκτωβρίου 2025 ασχοληθήκαμε με την πρόταση-απόφαση για την μετατροπή του σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου σε ποδηλατό-τρενο… ( Σιδηρόδρομος ή ποδήλατο; Ποδήλατο…Ποδήλατο… ). Εχουμε πολλές φορές διατυπώσει ενυπόγραφα την οργή μας για την χείριστη κατάσταση των Ελληνικών σιδηροδρόμων. Γι’ αυτό και ο τίτλος του άρθρου είναι προφανώς σαρκαστικός. Στο άρθρο αυτό υπήρξε απάντηση του φίλτατο Στέφανου Πάντου την οποία παρουσιάσαμε ολόκληρη την 3 η Οκτωβρίου ( Ενας γόνιμος αντίλογος για την σιδηροδρομική γραμμή Κόρινθος-Καλαμάτα )… Για να εξηγηθούμε από την αρχή: θεωρούμε, ότι: •είναι απαράδεκτο να μην διαθέτει η Πελοπόννησος ολοκληρωμένο και πλήρως λειτουργικό σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο •είναι σκάνδαλο πρώτης γραμμή η ανακαίνιση του δικτύου με κόστος 80 εκατομ. (το 2008) και η άμεση εγκατάλειψή του, μετά την ολοκλήρωση του έργου. Πριν καν τελειώσει το πρώτο του δρομολόγιο… •δεν είναι άσχετο προς την πολιτική θεώρηση και ιδεολογία των κυβερνητών της χώρας των μεταπρ...
Παρακολουθώντας στην τηλεόραση την αρχή του φιλικού
αγώνα μπάσκετ Ελλάδας – Τουρκίας είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στιγμές
…ανώτερου αθλητικού πνεύματος…
Το Κλειστό του Ολυμπιακού Σταδίου ήταν φίσκα… Μέχρις
εδώ κανένα πρόβλημα…
Όταν όμως άρχισε η παρουσίαση των παιχτών των ομάδων
κάθε Τούρκος έτρωγε το γιούχα της αρκούδας… Ας το φάμε και αυτό…
Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου τη Τουρκίας, -μίας
στιγμής, που θεωρητικά επιβάλλει τον σεβασμό προς τον αντίπαλο- προκάλεσε
παραλήρημα γιουχαΐσματος… Φυσικά ο χαμός ζητωκραυγών έγινε με τον δικό μας
εθνικό ύμνο…
Υπερβάλλουμε, μας είπαν… Ετσι γίνεται συνήθως… Σχεδόν
πάντα…
Πάντως, το αθλητικό πνεύμα, που
γεννήθηκε σε αυτό τον τόπο,μάλλον γιορτάζονταν αλλιώς... Και ήταν τέτοιος ο σεβασμός του, που στην διάρκεια
των Ολυμπιακών και άλλων μεγάλων πανελλήνιων αγώνων ήταν αυτονόητη η εκεχειρία
και η έστω και προσωρινή ειρήνευση…
Εκτοτε όμως τα ήθη άλλαξαν και η ‘εθνική μαγκιά’
μεγάλωσε… Τόσο, που να μην ανέχεται τον εθνικό ύμνο της αντίπαλης ομάδας…
Σχεδόν ούτε την παρουσία της…
Νομίζω, πως μία θετική εξέλιξη θα ήταν η αντικατάσταση
των παιγνιδιών αυτών από εικονικά… Να παίζουμε δηλαδή στην οθόνη ενός τάμπλετ
με αντίπαλο την Τουρκία π.χ. Και στην διάρκεια του παιγνιδιού όχι μόνο θα
θριαμβεύουμε με 100 πόντους διαφορά αλλά θα σημειώνουμε απανωτές ‘πατριωτικές’
νίκες… Θα τους γιουχάρουμε και θα τους κοροϊδεύουμε σε όλη τη διάρκεια του
παιγνιδιού χωρίς κόπο… Θα τους φτύνουμε και θα τους πετάμε αναπτηράκια και άλλα
…μικροαντικείμενα... Αν μάλιστα χρειαστεί, τα πράματα θα χοντραίνουν… Θα τους
πατάμε κάτω, θα τους ανοίγουμε το κεφάλι και άλλα σχετικά, που αναβαθμίζουν το
αθλητικό πνεύμα… Για να είμαστε εναρμονισμένοι στο πνεύμα του ‘υγιούς’
ανταγωνισμού, που το σύστημα μας ενσταλάζει από τα γεννοφάσκια μας.
Ας τα παίζουμε όλα αυτά εικονικά μέχρι να μας έλθει η όρεξη να
τα παίξουμε …ρεαλιστικά.
Ευτυχώς, που μέσα στην θλίψη και την οργή, που δημιουργεί η καφρίλα του φτηνιάρικου πατριωτισμού υπήρξαν κάποια παιδιά και όχι λίγα, όπως φαίνεται στην φωτογραφία, που ύψωσαν στον ίδιο αγώνα αντιπολεμικό πανώ… Τους ευχαριστούμε γιατί τους χρωστάμε την χαρά της ελπίδας…
Σχόλια