Το Κλειστό του Ολυμπιακού Σταδίου ήταν φίσκα… Μέχρις
εδώ κανένα πρόβλημα…
Όταν όμως άρχισε η παρουσίαση των παιχτών των ομάδων
κάθε Τούρκος έτρωγε το γιούχα της αρκούδας… Ας το φάμε και αυτό…
Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου τη Τουρκίας, -μίας
στιγμής, που θεωρητικά επιβάλλει τον σεβασμό προς τον αντίπαλο- προκάλεσε
παραλήρημα γιουχαΐσματος… Φυσικά ο χαμός ζητωκραυγών έγινε με τον δικό μας
εθνικό ύμνο…
Υπερβάλλουμε, μας είπαν… Ετσι γίνεται συνήθως… Σχεδόν
πάντα…
Πάντως, το αθλητικό πνεύμα, που
γεννήθηκε σε αυτό τον τόπο,μάλλον γιορτάζονταν αλλιώς... Και ήταν τέτοιος ο σεβασμός του, που στην διάρκεια
των Ολυμπιακών και άλλων μεγάλων πανελλήνιων αγώνων ήταν αυτονόητη η εκεχειρία
και η έστω και προσωρινή ειρήνευση…
Νομίζω, πως μία θετική εξέλιξη θα ήταν η αντικατάσταση
των παιγνιδιών αυτών από εικονικά… Να παίζουμε δηλαδή στην οθόνη ενός τάμπλετ
με αντίπαλο την Τουρκία π.χ. Και στην διάρκεια του παιγνιδιού όχι μόνο θα
θριαμβεύουμε με 100 πόντους διαφορά αλλά θα σημειώνουμε απανωτές ‘πατριωτικές’
νίκες… Θα τους γιουχάρουμε και θα τους κοροϊδεύουμε σε όλη τη διάρκεια του
παιγνιδιού χωρίς κόπο… Θα τους φτύνουμε και θα τους πετάμε αναπτηράκια και άλλα
…μικροαντικείμενα... Αν μάλιστα χρειαστεί, τα πράματα θα χοντραίνουν… Θα τους
πατάμε κάτω, θα τους ανοίγουμε το κεφάλι και άλλα σχετικά, που αναβαθμίζουν το
αθλητικό πνεύμα… Για να είμαστε εναρμονισμένοι στο πνεύμα του ‘υγιούς’
ανταγωνισμού, που το σύστημα μας ενσταλάζει από τα γεννοφάσκια μας.
Ας τα παίζουμε όλα αυτά εικονικά μέχρι να μας έλθει η όρεξη να
τα παίξουμε …ρεαλιστικά.
Ευτυχώς, που μέσα στην θλίψη και την οργή, που δημιουργεί η καφρίλα του φτηνιάρικου πατριωτισμού υπήρξαν κάποια παιδιά και όχι λίγα, όπως φαίνεται στην φωτογραφία, που ύψωσαν στον ίδιο αγώνα αντιπολεμικό πανώ… Τους ευχαριστούμε γιατί τους χρωστάμε την χαρά της ελπίδας…
Σχόλια