Ιταλική αριστερά… Πού ;;;

Λίγες ώρες πριν οι κάλπες ανάδειξαν τον νικητή ή τους νικητές στην Ιταλία. Φυσικά, ανήκουν στον χώρο της απλής έως απροκάλυπτα νεοφασιστικής ακροδεξιάς ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ματιά προς τον χώρο της Ιταλικής αριστεράς… Οσα λοιπόν συμβαίνουν εκεί μοιάζουν με ανέκδοτο. Ομως, η αριστερή πραγματικότητα στην Ιταλία ξεπερνάει πολλές τολμηρές εικασίες…

Αν μιλούσαμε πριν από 40 χρόνια με το πανίσχυρο τότε PCI, η πρόβλεψη της σημερινής πραγματικότητας θα υπερέβαινε κάθε λογική εικασία… Ισως όχι και τόσο, δικαιούνται να πουν μερικοί... Εξετάζοντας βαθύτερα τις κοινωνικοπολιτικές ρίζες του Ευρωκομμουνισμού έλεγαν από τότε …πικρά λόγια.

Καθόλου τυχαία, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης έφερε, πριν απ’ όλα την ουσιαστική διάλυση της ‘ανανεωτικής’ Ευρωπαϊκής κομμουνιστικής αριστεράς… Από πρώτη ματιά παράδοξο... Η πτώση του ‘υπαρκτού’ θα έπρεπε να αποτελεί ιδεολογικοπολιτική δικαίωση αυτών, που κριτικάριζαν τα εκεί διαδρματιζόμενα… Οι ευρωκομμουνιστές, όμως φρόντισαν να δικαιώσουν όσους υποστήριζαν πως η πεμπτουσία των διακηρύξεών τους ήταν ένα …’ζέσταμα’ για δεξιότερες πορείες... Στην πράξη, δηλαδή προσέβλεπαν, όχι στην ανανέωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας αλλά στην σταδιακή και πλήρη εγκατάλειψή της Πρώτη στάση την ’κεντροαριστερά’. 

Εκεί αρχικά συναντήθηκαν με τους σοσιαλδημοκράτες... Και γι’ αυτούς, η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ σήμανε μία ραγδαία, απροκάλυπτη και χωρίς προσχήματα μετάβαση προς ‘εκσυγχρονιστικά’ ιδεολογήματα… Εύκολα πέταξαν κάθε φερεντζέ κοινωνισμού, που διατηρούσαν, έστω και συνεχώς φθειρόμενο. Ετσι, αγκαλιάστηκαν με τους πιο ακραίους νεοφιλελεύθερους, πλειοδοτώντας σε κάθε απόφαση περιορισμού εργασιακών πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών κεκτημένων και δικαιωμάτων. 

Βρέθηκαν, λοιπόν, στην πρώτη γραμμή της υλοποίησης των μνημονιακών πολιτικών... Αυτή είναι η ουσία της σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογικο-πολιτικής συγκρότησης.

Οι μεταμορφώσεις του πρώην κομμουνιστικού κόμματος Ιταλίας δεν έχουν τελειωμό... Σημαδεύονται από επονείδιστες αποφάσεις, όπως π.χ. την έγκριση των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στην Γιουγκοσλαβία επί Νταλέμα, την προβολή και στήριξη των πιο αντιδραστικών αποφάσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και ένα σωρό άλλων… 

Η αγωνία της εκλογικής επιβίωσης μετέτρεψε το PCI σε ένα κεντρώο κόμμα, που απλά πρόλαβε -αξιοποιώντας τους μέχρι τότε δεσμούς του με την Ιταλική κοινωνία- να καταλάβει τον χώρο από άλλους που τον εποφθαλμιούσαν... Χρειάστηκε, βέβαια, να πετάξουν στα γρήγορα όλα τα ‘βαρύδια’ της προηγούμενης ιδεολογικοπολιτικής του τοποθέτησης…

Υπήρξαν και δυνάμεις, κύρια από τον χώρο της διανόησης, που δεν συμβιβάστηκαν στις ‘Οβιδιακές’ μεταμορφώσεις της κομματικής γραφειοκρατίας. Ατυχώς δεν απέφυγαν τα ‘προπατορικά αμαρτήματα’. Δογματισμός, σεχταρισμός εκλεκτικισμός, τους κράτησαν μακριά από τον σφυγμό και τις ανάγκες των Ιταλών εργαζόμενων.

Αν θελήσουνε να περιγράψουμε το τοπίο της ριζοσπαστικής αριστεράς θα χαθούμε στην καταγραφή σχηματισμών... Οι περισσότεροι βρίσκονται σε … σκληρό ανταγωνισμό μεταξύ τους. Οι χαρακτηρισμοί του ‘προδότη’ δίνουν και παίρνουν. Τελικά, είναι φανερό, ότι η δράση τους έχει αναφορά στους ίδιους τους εαυτούς τους… 

Την ίδια ώρα, το ανανεωμένο αλλά πάντοτε αντιφατικό κίνημα των 5 αστέρων εμφανίζεται ισχυροποιούμενο εισπράττοντας κυρίως τα οφέλη του από την διάσπαση και την εμφύλια σύγκρουση της αριστεράς…

Η περίπτωση της Ιταλίας είναι εξαιρετικά διδακτική… Όταν δεν έχεις να κάνεις προτάσεις για το εδώ και τώρα, παραχωρείς την θέση σου σε αυτούς που έχουν, έστω και αν αυτές είναι ρηχές, αποσπασματικές, συντηρητικές, αντιδραστικές, κρυφο- ή ανοιχτά φασιστικές… 

Το τραγικό είναι πως η ‘σιγή’ σου μπροστά στην πραγματικότητα δεν οφείλεται κύρια σε αδυναμία διαμόρφωσης θέσεων αλλά στην άρνησή σου να ασχοληθείς φοβούμενος …ιδεολογική ‘μόλυνση’.

Η de jure αποστολή σου είναι η σύνδεση του σημερινού, του καθημερινού και του μερικού με το μελλοντικό, το γενικευμένο και το ριζικό… Αν δεν το κάνεις … ‘εκπίπτεις’.

Αυτό το κενό είναι που ύπουλα, ψεύτικα και απατηλά ‘καλύπτει’ ο φασιστικός λαϊκισμός. Εχουμε τόσα παραδείγματα στην ιστορία του 20^ου αιώνα, που φτάνουν για να μας πείσουν…

Κάποιοι απορούν, πώς συμβιβάζεται η αδυναμία της ριζοσπαστικής αριστεράς με την ταυτόχρονη ισχυρή παρουσία τοπικών κινημάτων με ευρεία συμμετοχή πολιτών… Από αριστερούς ριζοσπάστες ως αριστερούς καθολικούς… 

Κι΄ όμως... Το φαινόμενο σχετίζεται τόσο άμεσα, σχεδόν γραμμικά, με όσα προαναφέρθηκαν… 

Η καθημερινότητα θα αναδείξει την νέα αριστερά... Πιθανότατα επώδυνα και με μεγάλους κραδασμούς...