Από τον φίλτατο Στέφανο
Πάντο λάβαμε δύο σημειώματα. Ένα του Μάνου Χατζηδάκη, με την δική του τοποθέτησή
για τα Δεκεμβριανά. Στο δεύτερο συγγραφέας είναι ο ίδιος ο Στέφανος… Παραθέτουμε:
Μάνος Χατζιδάκις: Τα παιδιά της Γαλαρίας
“Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση των κομμουνιστών
(…) Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους
και τα όνειρά τους στα φέρετρα από σφαίρες που ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες
φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης.
Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη
στήριξη του νεαρού τότε κράτους είχανε έναν εχθρό: την ψυχή των παιδιών της
γαλαρίας.
Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πίστεψαν στην
απελευθέρωση αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στον ίδιο
δικαστή, στα ίδια ανάλγητα πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγο κιόλας χρόνο,
όταν ακόμα υπήρχαν Γερμανοί.
Ξανάρθαν τα φαντάσματα κι άρχισαν να πλαστογραφούν την
Ελληνική Ιστορία.
Και τα παιδιά που πολέμησαν κι ονειρεύτηκαν, γίνανε
παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις φυλακές και
στα ξερονήσια του Αιγαίου.
Και θέλησαν πριν αποκλειστούν στην γαλαρία τους, να
διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά…
Κι ύστερα να σωπάσουν-σαράντα χρόνια τώρα (σαράντα
χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να πω κάποια φορά)…”.
Στέφανος Πάντος: Σαν σήμερα στις 4 Δεκεμβρίου
1944...
"Πέσατε θύματα αδέλφια εσείς σε άνιση μάχη κι
αγώνα..."
Όταν η άρχουσα τάξη της πατρίδας μας με την καθοδήγηση
των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών συμμαχούσε με τα τάγματα ασφαλείας, τους δοσίλογους
και τους προδότες της κατοχής κι έβαψε στο αίμα ένα ειρηνικό συλλαλητήριο ...
Όμως η στρατιωτική συντριβή του τεράστιου ΕΑΜικού
κινήματος της κατοχής στον εμφύλιο πόλεμο, και η επιβολή του μετεμφυλιακού
κράτους εκτάκτου ανάγκης, δεν εξασφάλισε ποτέ τη συναίνεση των λαϊκών μαζών.
Πρόκειται για κάτι που ο Παναγιώτης Kανελλόπουλος έχει
αναγνωρίσει επιγραμματικά, λέγοντας το 1985 ότι:
«η νίκη που συντελείται με τα όπλα δεν σημαίνει κατ’
ανάγκην και ηθική νίκη και η ήττα που οφείλεται στα όπλα δεν σημαίνει πάντοτε
ηθική ήττα. Αυτό είναι ένας γενικός κανόνας».
Όταν στις 17 Αυγούστου 1982, η ελληνική Βουλή με
νόμο αναγνώριζε επιτέλους την εθνική
αντίσταση και κυρίως το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, 38 ολόκληρα χρόνια μετά από την απελευθέρωση,
ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος όρθωσε το ανάστημά του και υπήρξε ο μοναδικός
βουλευτής της Ν.Δ. που παρέμεινε στη αίθουσα του Κοινοβουλίου και ψήφισε υπέρ
της κύρωσής του.
Σχόλια