Τί θα σήμαινε για μία ευνομούμενη πολιτεία η ύπαρξη τμημάτων με λιγότερους μαθητές σε κάποια σχολεία όσα και αν είναι αυτά;;; Θα ήταν μία χαρμόσυνη είδηση, γιατί θα έδινε την δυνατότητα καλύτερης διδασκαλίας, εκπαιδευτικής και παιδαγωγικής εποπτείας των αυριανών πολιτών της χώρας… Τί σημαίνει, όμως για την συγκεκριμένη αγριοφιλελεύθερη κυβέρνησή μας;;; Μία θαυμάσια ευκαιρία για να περιορίσουμε το κόστος διδασκαλίας, περιορίζοντας διδακτικό και βοηθητικό προσωπικό, εποπτικά μέσα διδασκαλίας και ό, τι άλλο συνεπάγεται οικονομικό τίμημα… Γιατί, το ‘ευλογημένο’ μας κοινωνικό status έχει ως μέγιστη και ύψιστη αρχή την ελαχιστοποίηση του κόστους λειτουργίας των κοινωνικών του λειτουργιών, ει δυνατόν και την κατάργησή τους ή την παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο ώστε αυτό να κερδοσκοπήσει ασύστολα και οι κυβερνώντες να ονομάζουν το φαινόμενο: ανάπτυξη. Επόμενο, λοιπόν είναι, αυτοί που αντιτίθενται στην επικερδή ‘σύμπτυξη’ εκπαιδευτικοί και γονείς να έχουν την μοίρα των εχθρών τη...
Διακόσια κεριά φωτίζουν τις σκοτεινές γωνιές της ανθρωπότητας
την
Η ιστορία των λαών έχει στιγμές τιμής και στιγμές ντροπής.
Και είναι τυχεροί αυτοί, που μπορούν να κάνουν θετικούς απολογισμούς. Να
παίρνουν δύναμη για τον αδυσώπητο αγώνα της απελευθέρωσης. Να καμαρώνουν, όταν
άλλοι ντρέπονται, κρύβονται, δικαιολογούνται, σιωπούν, παραποιούν…
Ε, λοιπόν, είμαστε τυχεροί, αφού είναι δικοί μας, κατάδικοί
μας οι 200 Ελληνες κομμουνιστές, που στήθηκαν στον τοίχο της Καισαριανής. Ηταν
πάντα δικοί μας, γιατί ο δικός τους άθλος πρόσφερε σε μας περηφάνεια και στους άλλους γεννούσε φτηνιάρικες
δικαιολογίες για την απουσία και την εναντίωσή τους…
Είναι δικοί μας, γιατί ακόμη και στις πιο δύσκολες
ώρες, καμία λάσπη, καμία ύβρις, καμία χυδαιότητα δεν μπορούσε και δεν μπορεί να
μολύνει τον δρόμο του μαρτυρίου: από το Χαϊδάρι ως το σκοπευτήριο…
Ηλθαν τα χρόνια της ανατροπής… Τότε που γύρισε καπάκι
η ζωή, όπως γράφει με την πίκρα του ο Μάνος Ελευθερίου.
Το κράτος, που έστησαν οι Χίτες οι ταγματασφαλίτες, οι
ΕΕΕ με την πλάτη των Εγλλέζων και των Αμερικάνων, αδυνατούσε να χωρέσει το
άπλετο φως της ζωής, που έσβησαν τα μυδραλιοβόλα των Ναζί… Ολα τα δύσκολα, τα
σκοτεινά χρόνια αυτά τα διακόσια κεριά ζέσταιναν καρδιές και φλόγιζαν μυαλά…
Είναι αυτές οι διακόσιες βίαια και άνανδρα διακοπείσες
ζωές, που δεν αφήνουν να σπάσουν οι δεσμοί του χτες με το σήμερα, της ιστορίας
με την δράση.
Πρωτομαγιά του 44 και οι διακόσιοι αγωνιστές,
παραδομένοι από το φασιστικό ψευτοπατριωτικό καθεστώς Μεταξά στους καταχτητές
υπέγραψαν συμβόλαιο τιμής και αξιοπρέπειας με τον τόπο, την νεολαία, τον λαό…
Απέναντι τους η βρώμα της ιστορίας… Ντόπια σκουλήκια πρόσφεραν στους εγκληματίες
καταχτητές την αφρόκρεμα της Ελληνικής νεολαίας… Εργάτες, διανοούμενοι, αγωνιστές,
άφθαρτοι.
Το χρέος μας απέναντί τους δυσβάσταχτο… Πώς να μην
γονατίζεις μπροστά στο μήνυμα της θυσίας;;; Λίγα δευτερόλεπτα από τον
πυροβολισμό ως τον θάνατο, που έχουν γίνει αιωνιότητα… Που στοιχειώνουν τους προσκυνημένους
και τους κάθε λογής αρνητές… Οσο μίσος, όσο φθόνο και αν διαθέτουν οι λιγόψυχοι
δεν φτάνουν να κόψουν το νήμα, που φτάνει ως εμάς… Πολύτιμο σε δύσκολες ώρες
πίκρας, απογοήτευσης, αμφισβητήσεων, επιφυλάξεων…
Φέτος στην Κέρκυρα και στα πλαίσια της συνολικής
κατάθεσης σεβασμού, τιμάμε ειδικότερα τον Δάσκαλο από τους Κουραμάδες, τον Κώστα
Χυτήρη… Εναν από τους διακόσιους… Και διακόσιοι για τα δισεκατομμύρια των …κατοικούντων
επί της γης.
Να κρατήσουμε το νήμα, και θα βγούμε από τον λαβύρινθο…
Ταιριάζει με το αφιέρωμα το τραγουδι με τους ανεπανάληπτους στίχους του Μάνου Ελευθερίου και μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου: Μαλαματένια λόγια.
Σχόλια