Πώς είναι τόσο σίγουροι;;;

Δεν μας αιφνιδίασε καθόλου το γεγονός, ότι στο αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ προβλέπεται διευρυμένη στρατιωτική παρουσία στην Ελλάδα το 2024. Ισα-ίσα που μας γέμισε χαρά, αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση για την έκβαση των εθνικών μας πραγμάτων.

Βέβαια υπάρχουν πάντοτε και οι αντιδραστικοί, που δεν παραλείπουν να θέσουν μία σειρά από τριτευούσης σημασίας μικροπροβληματάκια, όπως:

●Πώς γίνεται να μαθαίνουν οι Ελληνες από την αναγγελία του αμυντικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ την τύχη του εθνικού τους χώρου;

●Ερωτήθηκε η Ελληνική πλευρά ή θεωρήθηκε δεδομένη η αποδοχή της;

●Αν το συζήτησε η Ελληνική κυβέρνηση ή έστω απλά ενημερώθηκε δεν θάπρεπε να το πει και στα άλλα κόμματα του κοινοβουλίου;

●Αν το ζήτημα έχει συμφωνηθεί -προφανώς έχει συμφωνηθεί- τί αμοιβαίοι όροι και εγγυήσεις μπαίνουν στη συμφωνία;;

●Ποια σχέση έχει η επέκταση των στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα με τον προς έναρξη Ελληνοτουρκικό διάλογο;

Τέτοιου τύπου ερωτηματάκια απασχολούν τους αντιδραστικούς, που συνεχώς και με κάθε ευκαιρία διαμαρτύρονται.

Αντίθετα εμείς, που εμφορούμαστε από το πνεύμα του: είμαστε η δύση (όχι απλά ανήκουμε στην δύση) βλέπουμε με βαθιά ικανοποίηση την αναγνώριση και εμβάθυνση του ηγετικού μας ρόλου ανάμεσα στα κράτη του …ελευθέρου κόσμου. Ο,τι χρειάζεται η συμμαχία, είμαστε εμείς, που πρωτοποριακά, αυτόβουλα και χωρίς χρονοτριβή εφαρμόζουμε άμεσα… Εχουν πλέον λείψει ακόμα και κάποιες τυπικές διπλωματικές διαδικασίες, που μόνον κωλυσιεργία συνιστούν ανάμεσα σε …καρντάσια…

Ενας χρυσός αιώνας ανάπτυξης και προόδου ξανοίγεται μπροστά μας.

Αυτά έχουν σημασία… Μην πνιγόμαστε στις λεπτομέρειες. Φτάνει πια με τις μεμψιμοιρίες, τις καχυποψίες και τις ιδεοληψίες…

Το καλό είναι πως και οι υπετρατλαντικοί μας φίλοι συνεννοούνται άριστα μαζί μας… Στο ίδιο μήκος κύματος…  Χωρίς παράσιτα…

Μία χαρά όλα… Όλα είναι μαγικά, είναι μαζικά και προ παντός Αμερικάνικα.

Ας κλείσουμε με το σατυρικό τραγουδάκι του Γιάννη Μαρκόπουλου, που τραγουδάει ο ίδιος ο συνθέτης μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα… Γράφτηκε πριν από σαράντα τόσα χρόνια αλλά είναι τόσο επίκαιρο…