Γράφει η σχετική πληροφόρηση: Οπαδοί του Ολυμπιακού σταμάτησαν στα Τέμπη αποτίνοντας φόρο τιμής στη
μνήμη των οπαδών του ΠΑΟΚ…
Θα μπορούσε να μοιάζει πρωταπριλιάτικο… Βαθύ το μίσος,
που χωρίζει τους φανατικούς των δύο ομάδων… ’Μίσος προαιώνιο’ και άσβεστο…
Σταθμός αυτής της ιστορίας η μεταγραφή (που τελικά δεν έγινε) του μεγάλου Κούδα
από τον ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό το 1966…
Casus belli η μεταγραφή για
τους ΠΑΟΚτζήδες… Ο Γιώργος Κούδας γύρισε στον ΠΑΟΚ και μεγαλούργησε με το
απίστευτο ταλέντο του. Το μίσος έμεινε…
Όπως συνήθως δεν είναι αμέτοχες οι διοικήσεις των δύο
ομάδων, που …δίνουν εξετάσεις φονταμελιστικού οπαδισμού στους στρατούς των
χούλιγκαν… Από πλάι και ο οπαδικός τύπος, που υπό συνθήκες ευνομίας θα έπρεπε -τουλάχιστον
πολλά φύλλα του- να είχε κατασχεθεί, αφού και μόνον οι κύριοι τίτλοι του ήταν
σάλπισμα πολέμου… Κάποιοι δυστυχώς εξακολουθούν να το κάνουν… Σιωπηλοί απόντες
πολλοί παράγοντες που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην μεταβολή του τοξικού
κλίματος, που έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα αντιπαλότητας…
Μιλήσαμε για τις διοικήσεις, που θα έπρεπε με κάθε
τρόπο να κατευνάζουν, να καταστέλλουν ή να εξοβελίζουν εκείνους που
απολαμβάνουν την σύγκρουση, την ρήξη, το αίμα στο όνομα της οπαδικής τιμής.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, οι παλαίμαχοι θα έπρεπε να
έπαιζαν πολύ ενεργό ρόλο στην καταστολή και τελικά στην διακωμώδηση αυτής της αιματηρής
κόντρας… Και όχι μόνον με αγώνες μεταξύ τους… Κυρίως με ξεκάθαρες τοποθετήσεις
για τον ψυχαγωγικό και πολιτιστικό χαρακτήρα του αθλητισμού… Με το δικό τους κύρος,
με τις δικές τους μνήμες το οπαδικό μίσος θα στριμώχνοταν… Μία αγκαλιά του
Σιδέρη με τον Κούδα ή του Δημόπουλου με τον Αναστόπουλο θα ήταν το ζωντανό
παράδειγμα μίας φυσιολογικής σχέσης και επικοινωνίας δύο προσωπικοτήτων, που βρέθηκαν
αντίπαλοι για κάποια 90λεπτα!!!
Εχοντας στον νου τον Αλκη και τον Μιχάλη των σύγχρονων
καιρών δυσκολευτήκαμε να πιστέψουμε την κίνηση 500 οπαδών του Ολυμπιακού, που
μεταβαίνοντας στην Σερβία για το παιγνίδι της ομάδας τους, σταμάτησαν στα Τέμπη…
Ο λόγος: να τιμήσουν τους νεκρούς φίλους του ΠΑΟΚ, που σκοτώθηκαν εκεί σε
αυτοκινητιστικό δυστύχημα επιστρέφοντας από την Αθήνα μετά από παιγνίδι ΠΑΟ-ΠΑΟΚ
στις 4 Οκτωβρίου του 1999.
Διαβάζουμε το ιστότοπο του ΦΩΤΟΣ: Κράτησαν ενός
λεπτού σιγή, άναψαν δύο πυρσούς, φώναξαν «Αθάνατοι», χειροκρότησαν, άφησαν μια
μπλούζα στο μνημείο και αποχώρησαν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους για τη
Σερβία.
«Τιμή στους αδικοχαμένους οπαδούς, που πήγαν να δούνε
την αγαπημένη τους ομάδα και δεν γύρισαν ποτέ σπίτι τους! ΑΘΑΝΑΤΟΙ!», έγραψε
στον επίσημο λογαριασμό της στα σόσιαλ μίντια η ΘΥΡΑ 7.
Τέτοιες στιγμές έχει ανάγκη το ημερολόγιο της οπαδικότητας…
Μακάρι να συμβαίνουν σε όλες τις ομάδες! Μεγάλες και μικρότερες…
Η ανάπτυξη τέτοιου τύπου οπαδικού κινήματος αποπνέει
υγεία και ασφαλώς πονάει τους εκφραστές του συστήματος, που συντηρούν τους αλληλοσφαζόμενους
στρατούς χουλιγκάνων. Οι αποτρόπαιες συγκρούσεις μεταξύ νέων ανθρώπων είναι η
ουσιαστικότερη επιβεβαίωση της βαθύτατης αλλοτρίωσης, που σφόδρα επιθυμούν οι
αγωνιούντες για την ευστάθεια της καθεστηκυίας τάξης.
Μακάρι να ξαναέχουμε τέτοιες συγκινητικές και
ελπιδοφόρες εκδηλώσεις… Και πιο πέρα… Να δούμε συναντήσεις των παιδιών, που μέχρι
τώρα αλληλοαπειλούνται, για να κουβεντιάσουν, να γελάσουν, να καλαμπουρίσουν… Να
πειράξει ο ένας τον άλλον… Κι αν περισσεύει ενέργεια, που ζητάει εκτόνωση,
ραντεβού στο γυμναστήριο, στο γήπεδο, στον στίβο… Κι’ αν δεν υπάρχουν
γυμναστήρια, όπως δεν υπάρχουν σχολεία ή νοσοκομεία, μπροστά στον αγώνα για την
διεκδίκησή τους…
Ονειρευόμαστε… Το ξέρουμε αλλά θα συνεχίσουμε να το
κάνουμε…
Σχόλια