Ακόμη και οι υποκριτές κήρυκες του ανθρωπισμού και της κοινωνικότητας, τονίζουν, πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει μόνον από έναν…Πώς δεν ωφελεί να σκεφτόμαστε μόνον τον εαυτό μας αλλά το σύνολο και άλλα τέτοια ωραία για δημόσια προπαγάνδα… Και σήμερα το κάνουν, όποτε συμφέρει και αποδίδει... Την ίδια ώρα, η προώθηση του ατομικισμού γίνεται με χίλιους τρόπους μέσα από ΜΜΕ αλλά κυρίως μέσα από τα καυτά παραδείγματα της ζωής. Ο ‘μέσος καθημερινός πολίτης’ σπρώχτηκε στα γρανάζια της εγωπάθειας με το πρόσχημα της απελευθέρωσης… Γιατί αυτοί και όχι εγώ … Αυτό κυριαρχούσε στην πορεία της δήθεν ‘πολιτικοποίησης’ που νοιάζονταν για την κατασκευή ‘στρατιωτών’ πιστών σε διάφορα σοσιαλφιλελεύθερα προτάγματα, που συνοψίζονται με εκπληκτική ακρίβεια στο παραπάνω. Η πονηρότατη είσοδος, που επιχειρεί να διαμορφώσει κλίμα κοινωνικής αντίθεσης, αντιπαράθεσης, ταξικότητας ακολουθείται από το ‘μαγική’ προτεραιοποίηση του ‘εγώ’ ως συμπυκνώματος της … φυσιολογικής, πολυπόθητης απελευθέρωσης… ...
Ερηνούλα μου, Delenda est !!!
την
Το φευγιό του Δήμου Μούτση είχε μία ‘άλλη’ αντήχηση
στoανοιγο-κλείσιμο των συρταριών της μνήμης μας…
Ηταν τα χρόνια της χούντας, που ακούγαμε στις μπουάτ της
πλάκας τον ‘Αγιο Φεβρουάριο’. Στίχοι γεμάτοι πολιτικο-κοινωνικό συμβολισμό από
τον Μάνο Ελευθερίου, με συγκαλυμμένες αλλά προφανέστατες αναφορές στον πρόσφατο
εμφύλιο…
Με τις φωνές του Δημήτρη Μητροπάνου και της Πέτρης Σαλπέα,
που την είχαμε προλάβει στις μπουάτ προχουντικά… Όπως π.χ. στο Τετράδιο με τον
Γιώρο Ζωγράφο…
Εκεί, λοιπόν στο μισοσκόταδο, με κλειστές πόρτες και
μία αίσθηση μισοπαράνομης μυσταγωγίας, η τέχνη σημάδευε τις νεανικές ψυχές και
επιφόρτιζε με καθήκοντα τις προσδοκίες…
Ο Δήμος Μούτσης είχε ήδη ξεκινήσει
την μουσική του καριέρα πλάι στον Νίκο Γκάτσο, που υπήρξε και ο ‘στιχουργός’
των πρώτων του τραγουδιών… ‘Βρέχει ο Θεός’, ‘Μην μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την
πόρτα’, ‘Πειραιώτισσα’, ‘Σ΄ έβλεπα στα μάτια’, ‘Αύριο πάλι’,
‘Με ένα παράπονο’. Και από τότε η παρουσία του στο Ελληνικό τραγούδι
επιβλήθηκε χάρις και στην συνεργασία με μεγάλους εκτελεστές της εποχής
(Κόκκοτας, Μοσχολιού, Μπιθικώτσης, Μητσιάς).
Ο Δήμος,
λοιπόν κερδίζει την ‘έξωθεν μαρτυρία’ ως τραγουδοποιός, την ίδια ώρα, που η
ποιότητά του ως μουσικού επιβεβαιώνεται από τον Μάνο Χατζηδάκι, που του αναθέτει
την ενορχήστρωση στον δίσκο Έπιστροφή’.
Μία
πρόχειρη αναδρομή στην δισκογραφία του περιλαμβάνει τα έργα: «Συνοικισμός Α», «Μαρτυρίες»,
«Τετραλογία», «Εργατική συμφωνία», «Δρομολόγιο», «Φράγμα»,
«Ενέχυρο», «Να!», «Ταξιδιώτης του παντός», «Για
Πούλημα Λοιπόν!»,
Σε όλα αυτά τα ολοκληρωμένα έργα του
Δήμου υπάρχουν δεκάδες τραγούδια, που αγαπήθηκαν ξεχωριστά από το ευρύτατο
κοινό…
Δεν θα τα αναφέρουμε ένα προς ένα… Θέλουμε
όμως να σημειώσουμε, ότι ο Δήμος Μούτσης, ‘εισβάλλει’ στο χώρο την εποχή, που
οικοδομείται η βάση του λαϊκού έντεχνου και πολιτικού τραγουδιού με ξεχωριστή
επιτυχία και σημαδεύει το πέρασμα στον προσωποκεντρικό τραγούδι με το ‘Φράγμα’
σε στίχους Κώστα Τριπολίτη, το 1981… Και έκτοτε βαδίζει με σταθερότητα τον δικό
του ξεχωριστό ποιοτικό δρόμο.
Φεύγοντας, ο Δήμος σίγουρα γνωρίζει, πως
μας έχει γεμίσει με ήχους, με λόγια, με σκέψεις, με οράματα…
Καλό κατευόδιο φίλτατε Δήμο… Φτώχυνε ο
κόσμος μας, ο μικρός ο μέγας με την αποχώρησή σου…
Σχόλια