Πόσο πιο πλήρες θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο που θα καλούνταν να περιγράψει το πολιτικό-πολιτισμικό κλίμα της εποχής… Θαυμάζουμε και ζηλεύουμε τον ‘ κυκλοθυμικό ’ σαν συγγραφέα, που έχει λέξεις και φράσεις μαχαιριές για να μην αφήσουν τίποτε απέξω… Ευχαριστούμε το φίλτατο Στέφανο Πάντο , που μας το κοινοποίησε... Εμείς 'προσφέρουμε' αυθαίρετα την εικονογράφηση... Κι ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ναι ξέρω έχουμε συνηθίσει. Έχουν γίνει memes, ποστ, σκετς σε επιθεωρήσεις, dad jokes, τραγούδια, ταινίες, ατάκες σε σήριαλ, έχει φτιαχτεί ολόκληρο λεξικό όρων στην καθημερινή μας γλώσσα. Ρουσφέτι, βύσμα, εξυπηρέτηση, φακελάκι, γρηγορόσημο, θείος στην Κορώνη, κομματάρχης, κομματόσκυλο, πρασινοφρουρός, γαλάζιο παιδί, κουμπάρος, κομματόσκυλο, Γκρούεζας. Ακόμα κι οι πολιτικοί, ειδικά όσοι είναι οι πατριάρχες των βυσμάτων, μιλάνε για το βαθύ κράτος, πού όλο το ξηλώνουν κι όλο θεριεύει σαν το γιοφύρι της Άρτας ένα πράγμα. Δεν είναι σκάνδαλο. Δεν σκανδαλίζει το λαό, ...
Το άρθρο του φίλτατου Γιώργου Ρούση με τίτλο: Η
σοσιαλδημοκρατία αριστερό δεκανίκι της εξουσίας του κεφαλαίου επιχειρεί
κοινωνιολογική, φιλοσοφική και πολιτική προσέγγιση του ζητήματος των σχέσεων
των δύο ρευμάτων, που στις αρχές του 20ου αιώνα πορεύθηκαν σαν
εναλλακτικές εκφράσεις της εργατικής τάξης αλλά πολύ γρήγορα μέσα στην διαδρομή
του Α’ Παγκόσμιου πολέμου και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ξεχώρισαν ριζικά οι
δρόμοι τους… Η άνοδος του φασισμού επέφερε κάποιες αμβλύνσεις αλλά η σοσιαλδημοκρατία
είχε αποφασίσει να ξεκόψει από την ρίζα της: τον Μαρξισμό. Η συνέχεια γνωστή,
ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όπου η κατάρρευση του ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’
έδωσε την ευκαιρία αυτοαποκαλύψεων χωρίς προσχήματα. Η μετάπτωση σε όχι απλά
ρεφορμιστικές αλλά ανοιχτά νεοφιλελεύθερες θέσεις αποδίδει το ιστορικό πολιτικό
στίγμα της σοσιαλδημοκρατίας, που για πολλαπλή φορά αποδεικνύει, ότι πολλές φορές
το όνομα δεν έχει καμία σχέση με την ουσία.
Παραθέτουμε το άρθρο του Γιώργου σε μορφή ηλεκτρονικού
βιβλίου.
Σχόλια