Οι ‘αρμόδιοι’
‘άργησαν’, ‘μπερδεύτηκαν’, ‘νόμισαν’, ‘προσπάθησαν’…
Η
δικαιοσύνη …αναμένεται…
Το
κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από τον δημοσιογράφο Γιάννη Ανδρουλιδάκη…
Ο τίτλος του: «ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ, ΕΝΟΧΟΙ, ΕΝΟΧΟΙ…» δεν έχει καμία σχέση με
τον ομόηχο της χαριτόβρυτης υποψήφιας ευρωβουλεύτριας της ΝΔ, που μοίραζε
ανοχές για να ‘ανακουφίσει του ενόχους για τα Τέμπη.
Μιλάει
για το πνεύμα της ‘ανοχής’, που επιδεικνύουμε πολλές φορές και που αποτελεί το
απαραίτητο εξιλαστήριο εργαλείο για τους πραγματικούς ενόχους και το κανιβαλικό
τους σύστημα.
Δεν είστε δα και οι πρώτοι. Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι της Σιλεσίας, εκεί όπου βρισκόταν το Άουσβιτς, ακόμα και αυτοί που ζούσαν στην κωμόπολη Μπρζεζίνκα, 800 μέτρα από το στρατόπεδο Άουσβιτς –Μπίρκεναου, όπου θανατώθηκαν 1.000.000 άνθρωποι, βεβαίωναν ότι δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε δίπλα τους, ότι ποτέ δεν αναρωτήθηκαν από πού προέρχεται ο καπνός του φουγάρου στο στρατόπεδο. Αλλά το ξέρουμε όλοι ότι ξέρανε, έτσι δεν είναι;
«[…] Άραγε αυτό είναι ένα σημάδι ότι οι Γερμανοί έχουν εκπέσει στα πιο πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου, ότι καμιά χορδή ευαισθησίας δεν πάλλεται έξαλλη στη θέα τέτοιων πράξεων, ότι έχουν βυθιστεί σε έναν ολέθριο ύπνο από τον οποίον δεν υπάρχει καμία επιστροφή, ποτέ των ποτών; Έτσι φαίνεται και έτσι θα είναι πράγματι, αν ο Γερμανός δεν ξυπνήσει επιτέλους από αυτόν τον λήθαργο, αν δεν διαμαρτυρηθεί, με όποιον τρόπο του απομένει, αν δεν νιώσει οίκτο για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Και όχι, ο οίκτος δεν είναι αρκετός, χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο: Ο Γερμανός πρέπει να νιώσει συνένοχος».
Πόσο μακριά είμαστε στην Ελλάδα από τα «εκατοντάδες χιλιάδες θύματα»; Πόσα Φαρμακονήσια, πόσες Πύλους, πόσα Αιγαία ακόμα αντέχει η ησυχία μας, που είναι η ησυχία των αυτοπτών μαρτύρων που μένουν σιωπηλοί και καλύπτουν τον θύτη;
«Είμαστε όλοι ένοχοι, ένοχοι, ένοχοι», έγραφαν οι φοιτητές του Λευκού Ρόδου. Χιλιάδες παιδιά, γυναίκες, άνδρες, τα τελευταία χρόνια, νεκροί, ακρωτηριασμένοι, ορφανεμένοι για πάντα σακατεμένοι ψυχολογικά, στον Έβρο, στο Αιγαίο, στα νησιά. Εμείς το αφήσαμε. Το ξέρετε.
Ας κάνουμε κάτι για αυτό. Στις 7 μμ. διαδηλώνουμε από τα Προπύλαια ενάντια στην πολιτική του ελληνικού κράτους που δολοφονεί πρόσφυγες. Να κατέβουμε. Κάποια παιδιά δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. Θα μείνουν για πάντα παιδικά απολιθώματα στον πάτο της θάλασσας. Πώς αλλιώς θα βρούμε δύναμη να μεγαλώσουμε χωρίς ντροπή τα δικά μας παιδιά, αν δεν δώσουμε ό,τι έχουμε για να μην πνιγούν άλλα;
Σχόλια