Εχεις μαζί σου το κατάλληλο εργαλείο… Π.χ. μία πένσα… Ενα
πριόνι μπαταρίας… Ένα μεγάλο ψαλίδι κήπου… Ένα κλαδευτικό… Κάτι σχετικό τέλος
πάντων… Μετά ο φίλος αρπάζει το ένα ποδάρι και χρααατς… Πάει το πρώτο.
Το γατί σφαδάζει… Ουρλιάζει από τον φριχτό πόνο… Χτυπιέται
απελπισμένο αλλά ό ένας κρατάει γερά και ο άλλος αρπάζει το άλλο πόδι και ξανά
χρααατς… Δεν έχει όριο ο πόνος, η στριγγλιά, η οιμωγή, το αίμα που κυλάει…
Ελα άστο τώρα…
Θάχει πλάκα με το ένα πόδι… Ελα
πάμε…
Η παρέα αποχώρησε… Κάπνισαν κανένα τσιγαράκι, Ηπιαν
μερικές μπύρες… Ξεκαρδιζόνταν στα γέλια κάθε φορά που θυμόταν το …καλαμπούρι τους…
Στο τέλος πήγαν ήσυχοι, φχαριστημένοι και κεφάτοι να κοιμηθούνε…
Στην πλατεία που παίζουν τα παιδιά μας, στο σούπερ
μάρκετ που ψωνίζουμε, στο λεωφορείο που παίρνουμε, στην ουρά της τράπεζας ή του
ATM…
Θυμηθείτε το 1900 του Μπερτολούτσι: Οι νεαροί
φασίστες έπρεπε να αποδείξουν την λεβεντιά τους αν κατάφερναν με κεφαλιά να
ξεκοιλιάσουν ένα γατί καρφωμένο στον τοίχο από τα 4 πόδια του… Επαιρναν την σχετική φόρα και …κρατς!
Στις εποχές που περνάμε έχει πρακτική σημασία να τα
γνωρίζουμε τέτοια καθίκια…
Σχόλια