Ο Γιάννης για τον Στάθη...

Ο φίλτατος Γιάννης Λύχρος αποχαιρετάει τον Στάθη Σπάλα. Παραθέτουμε χωρίς σχόλια, που περιττεύουν.

Σήμερα 12 Αυγούστου 2024 αποχαιρέτησα τον συμφοιτητή, τον συνάδελφο, τον συναγωνιστή, τον σύντροφο, τον ΑΔΕΛΦΟ που απέκτησα σε μετεφηβική ηλικία.

Αγαπημένε μου Στάθη ήδη μου λείπεις πολύ. Μου λείπει το κοφτερό σου μυαλό, η αναλυτική σκέψη σου, η σαφής περιγραφή των καταστάσεων, μα πάνω απ’ όλα το συναίσθημα της εμπιστοσύνης, ότι μπορώ να στηρίζομαι πάνω σου σε δύσκολες στιγμές. Μετά την περιπέτειά μου πριν κάμποσα χρόνια, δεν πίστευα ότι θα μου έπεφτε τον καθήκον του αποχαιρετισμού. Πίστευα ότι αυτό θα ήταν δική σου υποχρέωση, όμως η ζωή και η φύση ακολουθούν τα δικά τους σενάρια.

Θυμάμαι τις αγωνίες, τις απαντήσεις που ψάχναμε, τα λάθη, τα πισωγυρίσματα και τα βήματα μπροστά που κάναμε, όταν από έφηβοι γινόμασταν ενήλικοι άντρες.

Θυμάμαι τα σκιρτήματα, τις απογοητεύσεις, τους ενθουσιασμούς, τις χυλόπιτες και τις επιτυχίες που είχαμε στην δειλή και αδέξια επαφή μας με το άλλο φύλο.

Θυμάμαι που την ίδια εποχή βρήκαμε τις συντρόφισσές μας και αποφασίσαμε να στήσουμε τις δικές μας οικογένειες. Πως μπορώ να ξεχάσω την μεγάλη χαρά που μας δώσατε, όταν με την Μάρη μας κάνατε την τιμή να σας παντρέψουμε.

Θυμάμαι την έκσταση που αισθανθήκαμε, μπροστά στην δημιουργία της νέας ζωής, με την έλευση των παιδιών μας. Πως μπορώ να ξεχάσω την χαρά που μου έδωσες όταν βάφτισες τον γιό μου.

Θυμάμαι τις λύσεις που ψάχναμε για να ξεκινήσουμε την επαγγελματική μας καριέρα.

Όντας ενεργά μέλη της μαχόμενης δημοκρατικής παράταξης, μαζί βιώσαμε το σοκ της έλευσης της χούντας των συνταγματαρχών.

Η κατάσταση αυτή, μετά από πολύ προβληματισμό, σκέψη, θεωρητική μελέτη, μας οδήγησε μαζί με άλλους λίγους αδελφικούς φίλους, το φθινόπωρο του 1967, στην απόφαση να ενταχθούμε και να ακολουθήσουμε την Κομμουνιστική Αριστερά.

Ήταν μια απόφαση που καθόρισε ολόκληρη την μετέπειτα ζωή μας. Αλλά και υπαγόρευσε τις πράξεις μας και την διαγωγή μας στην διάρκεια της δικτατορίας.

Η μεταπολίτευση μας βρήκε οργανωμένους κάτω από την Κόκκινη Σημαία με το Σφυροδρέπανο, να παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις, με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, για μια δικαιότερη κοινωνία απαλλαγμένη από τα δεσμά του καπιταλισμού.

Το φθινόπωρο του 1987 εγώ διέκοψα τους οργανωτικούς δεσμούς μου με το Κόμμα, ενώ το 1989 συνθλίφτηκαν τα όνειρά μας στην πτώση του τοίχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του υπαρκτού. Όμως παραμείναμε στην ίδια όχθη του ποταμού, στο μέτωπο των δυνάμεων της εργασίας, ενάντια στο κεφάλαιο.

Πριν λίγους μήνες, παρά το προχωρημένο της ηλικίας μας, επιβεβαιώσαμε την στράτευσή μας στο όραμα του Κομμουνιστικού Ιδεώδους, με την ίδια ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, σαν την μόνη ελπίδα της κοινωνίας να απαλλαγεί από τον δυστοπικό, περισσότερο από ποτέ απάνθρωπο, καπιταλισμό. Ελπίδα που δεν χωρά σε κανένα γραφειοκρατικό σχηματισμό.  

Αγαπημένε μου ψηλέ, είσαι ένα κομμάτι του εαυτού μου, δεν είναι δυνατόν ούτε για μια στιγμή, να βγεις από το μυαλό μου, για όσο ακόμα θα χτυπάει η καρδιά μου.