Όταν πρωτοδιαβάσαμε για την φορολογία του φιλοδωρήματος
των σερβιτόρων αναρωτηθήκαμε αν είναι δυνατόν…
Στιγμιαία και αφελής επιφύλαξη αφού το ήθος και η
πολιτεία αυτής της κυβέρνησης μας έχει πείσει, πως είναι ικανή όχι μόνον για
όσα μπορούμε οριακά να φανταστούμε αλλά και για άλλα τόσα, που δεν τολμούν να
περάσουν από το νου μας…
Και το χειρότερο!!! Τόσο ο πολυχρονεμένος όσο και ο
αρμόδιος υπουργός δεν δίστασαν να υπεραμυνθούν του μέτρου επενδύοντας το με
εύσημα δικαιοσύνης… Αφού …τείνει να εξισώσει τους ‘προνομιούχους’ σερβιτόρους προς
άλλους κλάδους εργαζόμενων, που δεν έχουν την δυνατότητα του φιλοδωρήματος.
Το αξεπέραστο νεοφιλελεύθερο πνεύμα των κυβερνώντων
δεν έχει όρια και συχνά μας θυμίζει το ανέκδοτο με τον γελωτοποιό του
Λουδοβίκου του ΙΧ… Λέει λοιπόν το σχετικό story, πως ο βασιλιάς ζήτησε από τον ακόλουθό του να κάνει
μία πολύ κακή πράξη, που η δικαιολογία της να είναι ακόμη χειρότερη…
Και ιδού το θαύμα: Η κυβέρνηση φορολογεί έναν κλάδο
σκληρά εργαζόμενων για … να τους εξισώσει προς τα κάτω!!! Ιδού και το επιχείρημα: …
είναι και μια δίκαιη πολιτική έναντι άλλων χαμηλόμισθων εργαζομένων που δεν
λαμβάνουν φιλοδωρήματα και φορολογούνται από το πρώτο ευρώ.
Και το σκεπτικό συμπληρώνται από το ...δήθεν χτύπημα της φοροδιαφυγής, που το μέτρο θα επιφέρει... Σε μία χώρα που ο ταξικός χαρακτήρας της φορολογίας έχει απογειωθεί, ο εμπαιγμός τον παρακολουθεί από κοντά.
Χρειάζεται κατοχυρωμένο θράσος για να μπορείς να
εμφανίσεις κάθε φορολογία εργαζόμενου σαν δίκαιη πράξη… Και στην προκείμενη
περίπτωση για να την προβάλεις σαν δικαίωση πολλών εργαζόμενων έναντι ενός άλλου
κλάδου…
Ακόμη πιο ανησυχητική, όμως προβάλλει η σιγουριά, πως
η κοινή γνώμη, θα υιοθετήσει τέτοιες πρακτικές και θα τις επιδοκιμάσει… Φαίνεται,
πως ο κυνισμός του νεοφιλελευθερισμού αισθάνεται, ότι μας έχει ισοπεδώσει τόσο
όσο χρειάζεται για να αμφισβητεί κάθε ίχνος κοινωνικής μας ευαισθησίας και
αλληλεγγύης.
Σχόλια