Πόσο πιο πλήρες θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο που θα καλούνταν να περιγράψει το πολιτικό-πολιτισμικό κλίμα της εποχής… Θαυμάζουμε και ζηλεύουμε τον ‘ κυκλοθυμικό ’ σαν συγγραφέα, που έχει λέξεις και φράσεις μαχαιριές για να μην αφήσουν τίποτε απέξω… Ευχαριστούμε το φίλτατο Στέφανο Πάντο , που μας το κοινοποίησε... Εμείς 'προσφέρουμε' αυθαίρετα την εικονογράφηση... Κι ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ναι ξέρω έχουμε συνηθίσει. Έχουν γίνει memes, ποστ, σκετς σε επιθεωρήσεις, dad jokes, τραγούδια, ταινίες, ατάκες σε σήριαλ, έχει φτιαχτεί ολόκληρο λεξικό όρων στην καθημερινή μας γλώσσα. Ρουσφέτι, βύσμα, εξυπηρέτηση, φακελάκι, γρηγορόσημο, θείος στην Κορώνη, κομματάρχης, κομματόσκυλο, πρασινοφρουρός, γαλάζιο παιδί, κουμπάρος, κομματόσκυλο, Γκρούεζας. Ακόμα κι οι πολιτικοί, ειδικά όσοι είναι οι πατριάρχες των βυσμάτων, μιλάνε για το βαθύ κράτος, πού όλο το ξηλώνουν κι όλο θεριεύει σαν το γιοφύρι της Άρτας ένα πράγμα. Δεν είναι σκάνδαλο. Δεν σκανδαλίζει το λαό, ...
Στις καπιταλιστικές χώρες οι περιγραφόμενοι δείκτες προόδου αναφέρονται αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά σε οικονομικές παραμέτρους… Και αυτές μαγειρεμένες αφού αναφέρονται σε μέσους όρους μέσα σε εξαιρετικά άνισες κοινωνίες…
Η ποιότητα ζωής του πολίτη ελάχιστα αφορά την κεντρική πολιτική των κυβερνήσεων… Στην καλύτερη περίπτωση, όταν κυβερνούν πιο …ευαίσθητοι σοσιαλδημοκράτες οι αναφορές σε δείκτες της καθημερινότητας μπορεί και να απασχολούν …τα ψιλά της πολιτικής.
Αυτό είναι ένα από τα κατορθώματα της αστικής προπαγάνδας, που από την μία μεριά μας εγκαθιστά βίαια στον στίβο του αλληλοεξοντωτικού ανταγωνισμού και από την άλλη μας αλλοτριώνει σε τέτοιο βαθμό ώστε να ξεχνάμε τα απλά και καθημερινά, που ορίζουν την ‘ευτυχία’ μας.
Προϊόν μίας παρασιτικής τερατουργίας διογκωμένης στα μεταπολεμικά χρόνια είναι το κατασκεύασμα, που ονομάζεται Αθήνα ή πρωτεύουσα… Και από κοντά η ‘συμπρωτεύουσα’ Θεσσαλονίκη αλλά και όλες οι υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας (Πάτρα, Λάρισα, Ηράκλειο κ.λ.π.).
Δεν χωράει σε μία ανάρτηση η ενασχόληση με πολλές πλευρές αυτής της σκοτεινής καθημερινότητας… Αξίζει τον κόπο να αναφερθούμε στην ίσως χειρότερη με τις δυσμενέστερες επιπτώσεις στην ζωή μας και την υγεία μας: το κυκλοφορικό.
Πριν από περίπου 35 χρόνια ο μακαρίτης αγωνιστής, συνδικαλιστής των αστικών συγκοινωνιών Χρήστος Σταμούλος είχε ανακοινώσει τα αποτελέσματα μία μελέτης του συνδικάτου, που πέρασε στα ψιλά του ενδιαφέροντός μας παρά την τραγικότητά της… Ενας εργαζόμενος του λεκανοπεδίου, που χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς για την μετακίνηση προς και από την εργασία του, στα 25 χρόνια εργασίας, περνάει σχεδόν δύο χρόνια (!!!) μέσα στα συγκοινωνιακά μέσα!!!
Είναι αυτονόητο, ότι ο δείκτης αυτός θα έχει εκθετικά επιδεινωθεί σήμερα και μαζί του η ταλαιπωρία, ο εκνευρισμός, η βιαιότητα των αντιδράσεων κ.ο.κ. Καταστάσεις, που ζούμε…
Υπάρχει ο αντίλογος πως τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί το δίκτυο του μετρό ενώ ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν οδικοί άξονες, όπως η Αττική οδός. Ομως, τα τελευταία 5 χρόνια έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των κυκλοφορούντων οχημάτων στο λεκανοπέδιο. Ετσι, η Αττική οδός έχει ήδη στομώσει, ο Κηφισσός έχει γίνει εφιάλτης, η Κηφισίας, η Μεσογείων, η Ποσειδώνος και οι περισσότεροι οδικοί άξονες έχουν μπουκώσει…
Μόνον ένα σύστημα μαζικών μέσων μεταφοράς και ειδικότερα ένα ευρύτατο υπόγειο δίκτυο μετρό, μπορεί να δημιουργήσει ελπίδες… Πρακτικά αυτό είναι ανέφικτο, γιατί:
-η μεταπολεμική πολιτική συγκοινωνιών διακρίθηκε από την προκλητική της εχθρότητα προς τα μέσα σταθερής τροχιάς, που αναπτύσσονταν στο 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα στην χώρα.
Ενδεικτικά: Η Αθήνα του 1936 με τετρακόσιες χιλιάδες κατοίκους διέθετε 170 χιλιόμετρα σιδηροτροχιών (ηλεκτρικός, τραμ, τραίνο για το Λαύριο). Η Αθήνα του 2024 με περίπου πέντε εκατομμύρια κατοίκων διαθέτει 90.1 χιλιόμετρα μετρό…
Το τραμ σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε καθυστερημένα και παράλογα, αφού μόνον περιφερικά μπορεί πλέον να εξυπηρετήσουν επίγειες γραμμές μέσων σταθερής τροχιάς. Χωρίς δηλαδή κατάληψη ‘πολύτιμου’ οδοστρώματος, για τα οδικά μέσα, ιδιωτικά και δημόσια, των οποίων η κυκλοφορία δεν μπορεί να εμποδισθεί με απαγορεύσεις.
Το κυκλοφορικά πρόβλημα της Αττικής μπορεί να επιλυθεί αν:
-η ανθρώπινη, κοινωνική χωροταξία της χώρας εξισορροπηθεί εγκαταλείποντας τον ακραίο και τερατώδη παραλογισμό της σημερινής κατάστασης.
-η Αττική γεμίσει με ένα πλούσιο δίκτυο υπόγειων διαδρομών μετρό, κατά πολύ πολλαπλάσιο του σημερινού.
Περίπου το ίδιο ισχύει και για την Θεσσαλονίκη ενώ και σε άλλες μεγάλες περιφερικές πόλεις τα μέτρα, που πρέπει να ληφθούν είναι κρίσιμα για την ποιότητα της ζωής των κατοίκων…
Είναι απολύτως φυσικό και αναγκαίο η μετακίνηση από τον τόπο κατοικίας στον τόπο της εργασίας να μην υπερβαίνει τα 20 λεπτά…
Είναι απολύτως φυσικό και αναγκαίο τα μέσα μαζικής μεταφοράς να είναι καθαρά, άνετα, περιποιημένα, καλαίσθητα, κλιματιζόμενα με συχνά δρομολόγια…
Αυτά, που θα έπρεπε να είναι αναμφισβήτητα και κατοχυρωμένα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών στο 2024 βρίσκονται πια έξω από τις προσδοκίες ενός κοινού παραδομένου στην εύλογη απαισιοδοξία.
Γερό ψαλίδι στις ελπίδες και τα δικαιώματα των λαών έχουν επιβάλλει οι μνημονιακές και γενικά όλες οι περιοριστικές οικονομικές πολιτικές, που μας απαγορεύουν οράματα καθημερινής ειδαιμονίας…
Σχόλια