Σελφ σέρβις

Με γλαφυρό τρόπο η φίλτατη Ελένη Στρατούλη περιγράφει μία ...συνηθισμένη καθημερινή μέρα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Βιώνοντας την Ελληνική πραγματικότητα αναπολεί στιγμές από την νοσηλεία του αδελφού της Δημήτρη στην Γαλλία στο Nancy, πριν από 14 χρόνια…

Θλιβερή σύγκριση αλλά μπορούμε να …καθησυχάσουμε την Ελένη… Ο πανδαμάτωρ καπιταλισμός έχει κάνει και εκεί τα θαύματά του… Το Εθνικό σύστημα της Γαλλίας περνάει βαθιά κρίση, όπως όλες οι κοινωνικού χαρακτήρα υπηρεσίες στην καπιταλιστική μητρόπολη… Βέβαια δεν φτάνει το θαύμα του Σπυρίδωνος-Αδώνιδος και των άλλων παιδιών της πολυχρονεμένης μας κυβνέρνησης…

Ήρθε απ’ το εξωτερικό για να βοηθήσει τη χήρα, ηλικιωμένη μητέρα της που θα έκανε εγχείρηση καταρράκτη. Στο δημόσιο νοσοκομείο βέβαια, καθώς δεν τους περισσεύουν τα χρήματα, περισσεύει όμως η εμπιστοσύνη τους στους άξιους οφθαλμίατρους που χειρουργούν εκεί. 

Πήγαν απ’ το πρωί, στην ώρα τους. Μα διαπίστωσαν πώς όλοι όσοι ήταν προγραμματισμένοι να εγχειριστούν αυτή τη μέρα στον ίδιο γιατρό, είχαν την ίδια ώρα ραντεβού, σαν «πρόβατα επί σφαγή» σκέφτηκαν. Κακή αρχή, που για τους περισσότερους προοιώνιζε παράταση της αγωνίας τους. Κάποια στιγμή, τους έστειλαν για τη σχετική προετοιμασία. Ένας δίσκος με δυο διαφορετικά κολλύρια και μια ταμπέλα με τις οδηγίες χρήσης τούς περίμεναν, να κάνουν τ’ απαραίτητα μόνοι τους και στην ανάγκη αλληλοεξυπηρετούμενοι,  πού να περισσέψει προσωπικό. 

«Α, πρώτη φορά βλέπω τέτοια διαδικασία self service» είπε παραξενεμένη η ξενόφερτη κόρη, ασυνήθιστη σε τέτοιου είδους λύσεις ανάγκης. «Αν η μητέρα μου ερχόταν μόνη και δυσκολευόταν, τι θα γινόταν;» αναρωτήθηκε φωναχτά, χωρίς να λάβει απάντηση από κανέναν, οι υπόλοιποι πάσχοντες την άκουγαν και κουνούσαν τα κεφάλια τους συγκατανεύοντας σιωπηλά. «Δηλαδή, αν δώσουν στον ασθενή τα εργαλεία και τις οδηγίες χρήσης τους, θα τον βάλουν να κάνει μόνος του και την επέμβαση υποκαθιστώντας τον γιατρό;» συνέχισε τον συλλογισμό της, διακωμωδώντας την κατάσταση.

Τέλος καλό, όλα καλά! Αλλά έμεινε η στυφή γεύση απ’ τη λειψή λειτουργία ενός εθνικού συστήματος υγείας που χωλαίνει και προσπαθεί να προχωρήσει κούτσα-κούτσα στηριγμένο στην ευσυνειδησία γιατρών και νοσηλευτών στα όρια της εξάντλησης. Κι ενώ οι ευχαριστίες και υποσχέσεις των κρατικών παραγόντων γίνονται βουνά, η κρατική αδιαφορία βάζει φουρνέλο. 

Όταν μάνα και κόρη μού διηγήθηκαν τα καθέκαστα, θυμήθηκα πόσο άψογα, σαν ελβετικό ρολόι, λειτουργούσε το δημόσιο νοσοκομείο της γαλλικής πόλης Νανσύ, όταν το 2011 έκανε εκεί μ’ επιτυχία τη δεύτερη μεταμόσχευση νεφρού ο αδερφός μου, που στο τέλος έφτασε να παραδεχτεί με πόνο ψυχής «Ντρέπομαι για τη χώρα μου». Τώρα, μια ντουζίνα χρόνια μετά, θα ντρεπόταν περισσότερο.