Πόσο πιο πλήρες θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο που θα καλούνταν να περιγράψει το πολιτικό-πολιτισμικό κλίμα της εποχής… Θαυμάζουμε και ζηλεύουμε τον ‘ κυκλοθυμικό ’ σαν συγγραφέα, που έχει λέξεις και φράσεις μαχαιριές για να μην αφήσουν τίποτε απέξω… Ευχαριστούμε το φίλτατο Στέφανο Πάντο , που μας το κοινοποίησε... Εμείς 'προσφέρουμε' αυθαίρετα την εικονογράφηση... Κι ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ναι ξέρω έχουμε συνηθίσει. Έχουν γίνει memes, ποστ, σκετς σε επιθεωρήσεις, dad jokes, τραγούδια, ταινίες, ατάκες σε σήριαλ, έχει φτιαχτεί ολόκληρο λεξικό όρων στην καθημερινή μας γλώσσα. Ρουσφέτι, βύσμα, εξυπηρέτηση, φακελάκι, γρηγορόσημο, θείος στην Κορώνη, κομματάρχης, κομματόσκυλο, πρασινοφρουρός, γαλάζιο παιδί, κουμπάρος, κομματόσκυλο, Γκρούεζας. Ακόμα κι οι πολιτικοί, ειδικά όσοι είναι οι πατριάρχες των βυσμάτων, μιλάνε για το βαθύ κράτος, πού όλο το ξηλώνουν κι όλο θεριεύει σαν το γιοφύρι της Άρτας ένα πράγμα. Δεν είναι σκάνδαλο. Δεν σκανδαλίζει το λαό, ...
... τότε, που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο και το
αστέρι καρφώθηκε στην στέγη του Ράιχσταγκ, απεικονίστηκε μία από τις πιο συγκινητικές
και ελπιδοφόρες στιγμές για το ανθρώπινο είδος.
Η συντριβή του ναζισμού δεν ήταν απλά μία ακόμη νίκη
κάποιου ή κάποιων εναντίον κάποιων άλλων… Ένας πανίσχυρος αρμαγεδώνας από
ανθρωποειδή, πήγε να πνίξει κάθε είδος ελευθερίας και ανθρωπιάς, που μπορεί και πρέπει να μας χαρακτηρίζει…
Γι’ αυτό, ο Μιχαήλ Μίνιν, πάνω στο ναζιστικό
κοινοβούλιο έχει γίνει αιώνιο σύμβολο ενός θριάμβου, που η ανθρωπότητα
κατέχτησε με πολύ αίμα, βάσανο και πόνο για να φτάσει μέχρι τη συντριβή του θηρίου…
Οσες φορές και αν βρεθούμε μπροστά στην απεικόνιση του
Σοβιετικού στρατιώτη την ώρα, που καρφώνει την ‘καρδιά’ του βρυκόλακα
αισθανόμαστε το ίδιο ρίγος, την ίδια συγκίνηση, την ίδια αισιοδοξία για τις προοπτικές
της ανθρωπότητας…
Ο δρόμος βέβαια για την ‘πανανθρώπινη τη λευτεριά’ δεν
είναι εύκολος και η πορεία προς τα εκεί σίγουρα δεν θα είναι γραμμική…
Οι μέρες μας προβληματίζουν με την αναζωογόνηση του
φασιστικού κινδύνου… Γνήσιου τέκνου ενός στριμωγμένου καπιταλισμού με χορηγούς
του πολιτικούς ηγέτες της …δημοκρατικής Δύσης, που υπηρετούν την
στρατιωτικοποίηση σαν γιατρικό των προβληματικών τους οικονομιών.
Εσχατη αλλά χαρακτηριστική ξεφτίλα η άρνησή τους να
παρευρεθούν στην μεγάλη επετειακή παρέλαση στη Μόσχα, παρεμποδίζοντας μάλιστα
όσους από αυτούς θέλουν να την παρακολουθήσουν…
Το ξέρουν καλά, πως η Σοβιετική Ενωση πλήρωσε το ασύγκριτα υψηλότερο τίμημα για την νίκη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με φτηνά κολπάκια, επιχειρούν να υποτιμήσουν ή και να 'εξαφανίσουν' αυτή την συμβολή... Ογδόντα χρόνια μετά, η ηγεσία της Δύσης βαφτίζει το κρέας ψάρι για να μπορέσει να στηρίξει τα προπαγανδιστικά της τερτίπια.
Ο Ολιβερ Στόουν έδωσε συντριπτική απάντηση στις φαιδρότητες
των δυτικών, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους ταξίδεψε στην Μόσχα για τον
σκοπό αυτό, όπως έχουμε γράψει στην προχθεσινή ανάρτηση της ΦΑΙΑΚΙΑΣ (9η Μάη 1945: Τιμή στους
τιμώντες)
Πλάι στην κατάθεση του μεγάλου Αμερικανού σκηνοθέτη
αξίζει να προσθέσουμε την παλιότερη μαρτυρία ενός άλλου μεγάλου Αμερικανού, του
Ερνεστ Χεμινγουαίη: Κάθε άνθρωπος που αγαπάει την ελευθερία, χρωστάει στον
κόκκινο στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει.
Η υψηλή διαμαρτυρία της ανθρώπινης νόησης μπορεί να υποτάξει
την χυδαιότητα των μικροαπατεώνων της διαστροφής της ιστορίας.
Σχόλια