Πάρτε θέση απέναντι στην αλητεία

Θέλαμε καιρό να εκθέσουμε την άποψή μας για αυτό το ‘κίνημα τέχνης’, που αποκαλείται τραπ. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η τέχνη δεν επιδέχεται κανενός είδους λογοκρισία… Ο καθένας έχει το δικαίωμα στις αισθητικές προτιμήσεις… 

Είμαστε πλήρως ακατάλληλοι για να εντάξουμε και να κατατάξουμε την τραπ στο πάνθεο της καλλιτεχνικής δημιουργίας… 

Επειδή, όμως σε αυτό το είδος της τέχνης (με ή χωρίς εισαγωγικά) κυρίαρχο στοιχείο είναι ο λόγος, δεν είναι δύσκολο να διαγνώσει κανείς την αλαζονεία, τον εγωκεντρισμό, τον 'ετσιμουγουσταρισμό' και ταυτόχρονα την απέχθεια, την υποτίμηση και την περιφρόνηση στην κοινωνικότητα, την συλλογικότητα.

Διαβάζοντας το σύντομο άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στον Ημεροδρόμο με τίτλο: Πάρτε θέση απέναντι στην αλητεία, νομίζουμε, ότι η αναπαραγωγή του -έστω και χωρίς την άδειά του- είναι επιβεβλημένη…

“Κάναμε ληστείες, έχω κάνει μαλακίες

Έχω κάνει λιτανείες, κάπνισα φυτίες

Στους εχθρούς πακέτα έκανα παραγγελίες

Βγαίνω από το Gucci store, strap μες στην τσέπη

Θα του κουδουνίσω το κεφάλι σα ντέφι

Χαχαχαχαχα, είναι αστείος, Eddie Murphy

Δίνει ραντεβού μα το ξέρω δε θα έρθει

Switches πα’ στα glocks διαμάντια πάνω στο AP

Το τμήμα οργανωμένου εγκλήματος μας ξέρει

Το flow είναι retarded στο chain και το AP

Σε ειδικό σχολείο πηγαίνει

Σκάμε καθυστερημένοι όμως με περιμένει

Τρώει το καυλί μου σαν καθυστερημένη

Είναι στερημένη, απεγνωσμένη

Την πήγε στο Παρίσι 5 μέρες και την δέρνει”

 

*** O,τι διαβάσατε παραπάνω είναι, λέει, τραγούδι.

 

Το έχει κυκλοφορήσει ένας τύπος που λέγεται “Light”.

Δεν θα παραστήσω ότι καταλαβαίνω τι είναι η τραπ κοκ.

Δεν σκαμπάζω τίποτα. Ξέρω, όμως, ανάγνωση. Μια απλή ανάγνωση, λοιπόν, καθιστά απολύτως σαφές ότι εδώ μιλάμε για ένα κωλόπαιδο, ένα αλητοσκουπίδι, που κάνει “καριέρα” πουλώντας “μούρη”, εισηγούμενος πιστόλια, ναρκωτικά, νταβατζηλίκια και νταβραντιλίκια σε ανθρώπους με αναπηρία.

Ξέρω, επίσης, ότι οι πιτσιρικάδες που τα ακούνε αυτά τα “άσματα” με έχουν χεσμένο, όπως και τους περισσότερους τους πάνω από τα “άντα” και τα “ηντα”.

 

Αλλά ξέρω κι αυτό (πάλι μέσω της ανάγνωσης): Οτι υπάρχουν καλλιτέχνες αυτού του είδους μουσικής που μιλάνε στα παιδιά με εκείνο τον στίχο που θέλει τους ανθρώπους να σμίγουν τα χέρια τους και όχι να τραβάνε τα μαχαίρια τους. 

Κι αυτοί οι καλλιτέχνες οφείλουν να πάρουν θέση απέναντι σε αυτή την αλητεία.