Θα τον θυμάστε και ας μην ξέρετε το όνομά του, όπως και εμείς… Είναι εκείνο το ανθρωποειδές, που κλώτσησε ένα γατάκι από την άκρη του δρόμου, τόφερε προς την μέση, καβάλησε την αυτοκινητάρα του και το πάτησε… Τον μνημονεύσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ( Η κτηνωδία ανάμεσά μας ) Αυτός, λοιπόν, ο σπουδαίος, ο ‘μοναδικός’ εκπρόσωπος του είδους του, που γενικά αυξάνεται και πληθύνεται, καθάρισε με ένα πρόστιμο των 50 χιλιάδων ευρώ προς τον Δήμο Καλαμαριάς… ΑΝ το πληρώσει (!). Υπάρχουν τόσες διαδικασίες νόμιμες και …άλλες, που μπορεί να του εξασφαλίσουν την πλήρη ατιμωρησία… Και στο κάτω της γραφής, τί έκανε δηλαδή;; Πάτησε ένα γατί… Ε! Και! Σιγά το πράμα… Τρομάζουμε να σκεφτούμε πόσοι ‘συμπολίτες’ θα σκεφτούν έτσι ή κάπως έτσι… Θα επαναλαμβάνουμε μονότονα πως οι βασανιστές και δολοφόνοι ζώων είναι εκπαιδευόμενοι και υποψήφιοι δολοφόνοι ανθρώπων… Υπάρχουν στατιστικά αλλά και ψυχολογικά δεδομένα, που επιβεβαιώνουν την σοβαρότητα αυτής της εκτροπής από το ανθρώπινο μέτρ...
Δεν είναι τραγούδι…
Είναι πόνος, θλίψη και οργή για όσα πρωτοφανέρωτα συμβαίνουν εκεί κάτω στην
στενή λωρίδα Παλαιστινιακής γης…
Το καραβάνι, που
με τα πόδια θα φτάσει είναι η ελπίδα και η τιμή της ανθρωπότητας. Ενάντια στα τότε και τώρα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους φούρνους, στα κρεματόρια, ενάντια στα πογκρόμ, ενάντια στην πείνα, τις αρρώστιες,
το ξεσπίτωμα, τον θάνατο.
Εγραψε τους στίχους και τους ήχους ο Σπύρος Γραμμένος.
Ξεκινάει το καραβάνι από του κόσμου όλα τα μέρη
Ξέρουμε τι κουβαλάει, ξέρουμε τι θα φέρει
Χιλιάδες άνθρωποι φωνάζουν «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»
με υψωμένη τη γροθιά, με υψωμένο το χέρι
Γιατί ο κόσμος ξεχνάει τι του ‘χει γράψει η ιστορία
ξεχάσανε οι εβραίοι τι πάει να πει γενοκτονία
και από το ’47 μέχρι που γράφω αυτούς τους στίχους
φτιάχνουν φούρνους πίσω από μεγάλους τοίχους
Και δεν αντέχεται ο πόνος, ξεχειλίζει η οργή
Δύο καράβια για την Γάζα κάνανε την αρχή
Και ξεκινάει το καραβάνι στης ερήμου τα μέρη
με υψωμένη τη γροθιά, με υψωμένο το χέρι
Μέχρι την Παλαιστίνη με τα πόδια
Μέχρι την Παλαιστίνη με σφιγμένα τα δόντια
Μέχρι την Παλαιστίνη με σφιγμένη τη γροθιά
Με την Παλαιστίνη ως τη Λευτεριά
Κι όσοι δεν θα ‘μαστε εκεί με υψωμένα τα χέρια
θα κοιτάμε μαζί σας κάθε βράδυ τ’ αστέρια
Σε κάθε βήμα που θα κάνετε στης άμμου την σκόνη
η περηφάνια μέσα μας θα φουσκώνει
Αυτό δεν είναι ταξίδι, δεν είναι πεζοπορία
είναι κραυγή ενάντια στην αγωνία
Ερχόμαστε από αέρα, θάλασσα, στεριά
Με την Παλαιστίνη, ως την Λευτεριά
Μέχρι την Παλαιστίνη με τα πόδια
Μέχρι την Παλαιστίνη με σφιγμένα τα δόντια
Μέχρι την Παλαιστίνη με σφιγμένη τη γροθιά
Με την Παλαιστίνη ως τη Λευτεριά
Σχόλια