Την 1 η Οκτωβρίου 2025 ασχοληθήκαμε με την πρόταση-απόφαση για την μετατροπή του σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου σε ποδηλατό-τρενο… ( Σιδηρόδρομος ή ποδήλατο; Ποδήλατο…Ποδήλατο… ). Εχουμε πολλές φορές διατυπώσει ενυπόγραφα την οργή μας για την χείριστη κατάσταση των Ελληνικών σιδηροδρόμων. Γι’ αυτό και ο τίτλος του άρθρου είναι προφανώς σαρκαστικός. Στο άρθρο αυτό υπήρξε απάντηση του φίλτατο Στέφανου Πάντου την οποία παρουσιάσαμε ολόκληρη την 3 η Οκτωβρίου ( Ενας γόνιμος αντίλογος για την σιδηροδρομική γραμμή Κόρινθος-Καλαμάτα )… Για να εξηγηθούμε από την αρχή: θεωρούμε, ότι: •είναι απαράδεκτο να μην διαθέτει η Πελοπόννησος ολοκληρωμένο και πλήρως λειτουργικό σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο •είναι σκάνδαλο πρώτης γραμμή η ανακαίνιση του δικτύου με κόστος 80 εκατομ. (το 2008) και η άμεση εγκατάλειψή του, μετά την ολοκλήρωση του έργου. Πριν καν τελειώσει το πρώτο του δρομολόγιο… •δεν είναι άσχετο προς την πολιτική θεώρηση και ιδεολογία των κυβερνητών της χώρας των μεταπρ...
Δεν είναι τραγούδι…
Είναι πόνος, θλίψη και οργή για όσα πρωτοφανέρωτα συμβαίνουν εκεί κάτω στην
στενή λωρίδα Παλαιστινιακής γης…
Το καραβάνι, που
με τα πόδια θα φτάσει είναι η ελπίδα και η τιμή της ανθρωπότητας. Ενάντια στα τότε και τώρα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους φούρνους, στα κρεματόρια, ενάντια στα πογκρόμ, ενάντια στην πείνα, τις αρρώστιες,
το ξεσπίτωμα, τον θάνατο.
Εγραψε τους στίχους και τους ήχους ο Σπύρος Γραμμένος.
Ξεκινάει το καραβάνι από του κόσμου όλα τα μέρη
Ξέρουμε τι κουβαλάει, ξέρουμε τι θα φέρει
Χιλιάδες άνθρωποι φωνάζουν «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»
με υψωμένη τη γροθιά, με υψωμένο το χέρι
Γιατί ο κόσμος ξεχνάει τι του ‘χει γράψει η ιστορία
ξεχάσανε οι εβραίοι τι πάει να πει γενοκτονία
και από το ’47 μέχρι που γράφω αυτούς τους στίχους
φτιάχνουν φούρνους πίσω από μεγάλους τοίχους
Και δεν αντέχεται ο πόνος, ξεχειλίζει η οργή
Δύο καράβια για την Γάζα κάνανε την αρχή
Και ξεκινάει το καραβάνι στης ερήμου τα μέρη
με υψωμένη τη γροθιά, με υψωμένο το χέρι
Μέχρι την Παλαιστίνη με τα πόδια
Μέχρι την Παλαιστίνη με σφιγμένα τα δόντια
Μέχρι την Παλαιστίνη με σφιγμένη τη γροθιά
Με την Παλαιστίνη ως τη Λευτεριά
Κι όσοι δεν θα ‘μαστε εκεί με υψωμένα τα χέρια
θα κοιτάμε μαζί σας κάθε βράδυ τ’ αστέρια
Σε κάθε βήμα που θα κάνετε στης άμμου την σκόνη
η περηφάνια μέσα μας θα φουσκώνει
Αυτό δεν είναι ταξίδι, δεν είναι πεζοπορία
είναι κραυγή ενάντια στην αγωνία
Ερχόμαστε από αέρα, θάλασσα, στεριά
Με την Παλαιστίνη, ως την Λευτεριά
Μέχρι την Παλαιστίνη με τα πόδια
Μέχρι την Παλαιστίνη με σφιγμένα τα δόντια
Μέχρι την Παλαιστίνη με σφιγμένη τη γροθιά
Με την Παλαιστίνη ως τη Λευτεριά
Σχόλια