Παλιότερα, μετά από φυσικές καταστροφές, οι εκάστοτε κυβερνώντες μαυρογιαλούροι δήλωναν με πάθος, πως όσο και αν κοστίσει η αποκατάσταση θα είναι πλήρης στο 1000%. Όλα θα γίνουν καλύτερα από πριν και πως σύντομα οι πληγέντες θα αποκατασταθούν… Βέβαια, πάντοτε η αποκατάσταση ήταν ελλειπέστατη. Γι’ αυτό και το κουφάρι αυτής της χώρας φέρει βαριά τα σημάδια θεοηνιών η κοινωνικών συφορών, όπως ο εμφύλιος… Ουδέποτε εξ άλλο επιχειρήθηκε ένας μακρόπνοος χωροταξικός σχεδιασμός. Αυτό το κράτος και ειδικότερα η κυρίαρχη αστική του τάξη βγάζει σπυράκια όταν ακούει για σχεδιασμό. Κάτι τέτοιο είναι ολέθριο για την διατήρηση και διεύρυνση των κοινωνικών της προνομίων και των οικονομικών της ‘επιτευγμάτων’. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, τα μνημονιακά, αυτού του τύπου το δούλεμα έχει περιορισθεί… Είναι σαφώς πιο δύσκολο να πεισθεί ο λαός από ‘μεγαλόπνοες’ υποσχέσεις και ταυτόχρονα είναι πιο δεκτικός, πιο ρεαλιστής για την φθορά και την σήψη, που κατακλύζει τη ζωή μας… Οι σεισμόπληκτοι τ...
Αν σκεφτεί κανείς πως ένα σοβαρό τροχαίο το 1999, τις περιόρισε σε μέγιστο βαθμό την κινητικότητα και έζησε αυτή την 24ετία σε αυτοαποκλεισμό.
Και τώρα, στα 90 της χρόνια, ένα ατύχημα μέσα στο σπίτι, ένα πέσιμο από την σκάλα, γράφει το τέλος.
Εξαιρετικά ζωντανή, δραστήρια και ταλαντούχα η Μαίρη Χρονοπούλου υπηρέτησε τον ελληνικό κινηματογράφο σε μία ευρύτατη γκάμα είδους ταινιών… Δράμα, κοινωνικός και πολιτικός κινηματογράφος, κωμωδία μιούζικαλ. Σις ταινιοθήκες κάθε τύπου η Μαίρη έχει κάνει γερές καταθέσεις:
«Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «Χωρίς ταυτότητα», (1963), «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1966), «Πολύ αργά για δάκρυα» του Γιάννη Δαλιανίδη (1968, Φίνος Φιλμ), «Όταν η πόλις πεθαίνει» (1969), «Οι αδίστακτοι» (1965), «Κοινωνία ώρα μηδέν» (1966), «Η λεωφόρος του μίσους» (1968), «Ορατότης μηδέν» (1970).
Παρούσα και στις κωμωδίες τύπου μιούζικαλ, όπως: «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και «Γοργόνες και μάγκες».
Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο εργάστηκε στους «κυνηγούς» και στο «Ταξίδι στα Κύθηρα», ενώ κέρδισε βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την ταινία «Τα παιδιά της χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου, το 1987.
Πολύ σωστή και ιδιαίτερη η φωνή της Μαίρης της επέτρεψε να τραγουδήσει στο σινεμά και μάλιστα να καθιερωθεί με μεγάλες επιτυχίες, όπως: «Είμαι γυναίκα του γλεντιού» και «Του αγοριού απέναντι»…
Η Μαίρη Χρονοπούλου υπηρέτησε γενικά το main stream του Ελληνικού σινεμά της εποχής του και το έκανε με επιτυχία.
Την αποχαιρετάμε με όμορφες μνήμες από την καλλιτεχνική της παρουσία…
Σχόλια