Κύριο χαρακτηριστικό των ασθενών, που νοσηλεύονται σε
ΜΕΘ είναι το εξαιρετικά περιορισμένο εύρος ανοχής σε εξωτερικούς βλαπτικούς
παράγοντες ακόμη και μικρής έντασης. Γι’ αυτό απαιτείται η αυξημένη εγρήγορση
του προσωπικού (νοσηλευτικού και ιατρικού) και η έγκαιρη διορθωτική παρέμβαση,
απλή ή πιο σύνθετη…
Τέτοιες σκέψεις κάναμε κάθε φορά, που στην χώρα
επέπιπτε κάποια φυσική καταστροφή. Εδώ και χρόνια, όμως, η επιδείνωση της
λειτουργίας του συνολικού οργανισμού της πρωτεύουσας είναι τόση και τέτοια, που
ελάχιστης βαρύτητας επιβαρύνσεις στην καθημερινότητα μπορούν να εκτρέψουν
σοβαρά τρέχουσες λειτουργίες.
Ένα τρακάρισμα π.χ. στον Κηφισό συνεπάγεται
απόλυτο πολύωρο, βασανιστικό μπλοκάρισμα, που ταλαιπωρεί τα νεύρα, εξαντλεί την
υπομονή των οδηγών και προκαλεί αναβολές ή/και ματαιώσεις σοβαρών
επαγγελματικών τους υποχρεώσεων. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στην λεωφόρο
Κηφισίας αλλά και στην Θρυλική Αττική
οδό, που προπαγανδίστηκε από τους εκσυγχρονιστές κυβερνώντες την εποχή των
εγκαινίων της, ως η οριστική λύση των κυκλοφοριακών προβλημάτων της Αθήνας.
Οσοι, βέβαια, λάβαιναν υπόψη τους, τους ρυθμούς αύξησης των κυκλοφορούντων
οχημάτων καταλάβαιναν το δούλεμα και γνώριζαν πως με απλά μαθηματικά μπορούσαν
να υπολογίσουν πότε θα μπουκώσει η Αττική οδός…
Το πλήρωμα του χρόνου επήλθε και ο πολυδιαφημισμένος
αυτοκινητόδρομος της Αττικής συντροφεύει καθημερινά Κηφισό, Κηφισίας,
Ποσειδώνος κ.α.
Από το κυκλοφοριακό άγος ΔΕΝ πρόκειται να σωθεί η
Αθήνα και όσοι την κατοικούν πρέπει να το πάρουν απόφαση, ότι μεγάλο μέρος της
ζωής τους θα το περνούν στο ΙΧ τους τρελαμένοι και έτοιμοι να ‘πλακωθούν’ με
τους άλλους οδηγούς. Είτε πάνε και γυρίζουν στη δουλειά τους, είτε βγαίνουν για
ψυχαγωγία…
Μα, θα πείτε, αφού υπάρχουν τα μέσα σταθερής τροχιάς… Αφού
ετοιμάζονται καινούργιες γραμμές και επεκτάσεις του μετρό. Εδώ είναι που όποιος
ξέρει λίγα από την εξέλιξη τους στο λεκανοπέδιο και την Ελλάδα γενικότερα,
τρελαίνεται…
Το 1936 η Αθήνα είχε 400 χιλιάδες κατοίκους και 170
χλμ. Σε μέσα κινούμενα σε σιδηροτροχιές (ηλεκτρικός, τραμ, ‘μουτζούρης’ της
Κηφισιάς, τραίνο για το Λαύριο) Σήμερα, με 5 εκατομμύρια κατοίκους οι
διαθέσιμες σιδηροτροχιές δεν φτάνουν τα 100 χλμ.!!! Το έργο της απίστευτης
καταστροφής, συντελέστηκε στα μετεμφυλιακά χρόνια και παρουσιάστηκε σαν εθνικό
κατόρθωμα… Τα αποτελέσματά του, που ήταν βέβαια από τότε που οι γραμμές
ξηλώνονταν και τα δρομολόγια καταργούνταν είναι ασφαλώς εναργέστερα σήμερα…
Στις καλύτερες των περιπτώσεων η επίλυση του κυκλοφοριακού
θα απαιτήσει αρκετές δεκαετίες δομικών εκτεταμένων έργων επεκτάσεων του
σιδηροδρόμου σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Κάτι, που αποκλείεται να γίνει και με τις
καλύτερες των προθέσεων στην μνημονιακή Ελλάδα αφού το στέρημα του Ελληνικού
λαού πρέπει να μετατρέπεται σε δόσεις εξόφλησης του χρέους…
Σήμερα, ήταν μία μέρα που έβρεξε. Δεν ήταν μπόρα. Ηταν
μία έντονη ευλογημένη βροχή για έναν τόπο, που ήδη προβληματίζεται από την επερχόμενη
ταχέως λειψυδρία. Το αποτέλεσμα: πλημύρισαν οι δρόμοι, παγιδεύτηκαν τα
αυτοκίνητα, η κυκλοφορία έγινε μπάχαλο. Επόμενο, αφού μία ολόκληρη μεγαλούπολη
χτίστηκε αυθαίρετα, πάνω σε μπαζώματα ρυακιών και καλύψεις των ποταμιών της…
Πόσο
εύκολο είναι να διορθωθεί αυτή η κατάσταση. Πρακτικά αδύνατο… Ασφαλώς και
χρειάζονται μεγάλα αντιπλημυρρικά έργα, που θα βελτιώσουν πολύ την κατάσταση
αλλά ασφαλώς επίσης δεν πρόκειται να γίνουν… Ιδιαίτερα εκεί που απαιτούνται
μείζονες παρεμβάσεις, που μπορεί να θίγουν κομμάτια γης αυθαίρετα οικοδομημένα…
Και αν πιάσει κάπου μία φωτιά; Εδώ …’χτυπάμε ξύλο’. Να
μην μας τύχει… Εδώ είναι το Μάτι εδώ και η Βαρυμπόμπη…
Για μία πόλη τόσο κακοχτισμένη χρειάζονται αυξημένα
μέτρα πυροπροστασίας και πυρόσβεσης. Και εδώ τα μνημόνια θα μας πουν όχι. Όχι όπως
μας λένε κάθε χρόνο. Όχι όπως μας λένε για τα νοσοκομεία, που αργοπεθαίνουν, τα
σχολεία, που καταρρέουν, τους εκπαιδευτικούς και τους υγειονομικούς που
αραιώνουν και αραιώνουν…
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς, που συμπληρώνουν πολλές δεκαετίες
ζωής σε λειτουργία. Τις γραμμές του μετρό, που η ώρα αναμονής διπλασιάστηκε και
τριπλασιάστηκε λόγω έλλειψης τροχαίου υλικού και οδηγών… Το δίκτυο του προαστιακού,
που από ελπιδοφόρο έργο του 2004 μετατράπηκε στο πιο αναξιόπιστο μέσο μεταφοράς…Ορατό
τέλος η εκποίησή του για την …σωτηρία του…
Αυτή είναι η
Αθήνα: η ‘χαρά της γης και της αυγής μικρό γαλάζιο κρίνο’, όπως τραγουδούσε η
Νάνα Μούσχουρη σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Γιώργου Παπασταφένου…
Δυστυχώς όχι…
Δυστυχώς πρέπει να θυμηθούμε ένα άλλο τραγούδι: ‘Αθήνα'΄
σε μουσική του Χρήστου Γκάρτζου, στίχους της Σώτιας Τσώτου, τραγουδισμένο από
τον Γιώργο Νταλάρα. Είναι τραγούδι του 1978. Σχεδόν προφητικό αν λάβουμε υπόψη
την …’εξέλιξη’ της πόλης στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού. Original και ‘σοσιαλδημοκρατικού’.
Ιδού οι στίχοι…
Ξέρω μια πόλη που η άσφαλτος καίει
Και δέντρου σκιά δε θα βρεις
Μεγάλη ιστορία προγόνοι σπουδαίοι
Λυχνάρι και τάφος της γης
Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
Γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
Πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ
Ξέρω μια πόλη στη νέα Σαχάρα
Μια έρημο όλο μπετό
Οι ξένοι οι στόλοι λαθραία τσιγάρα
Παιδιά που δεν ξέρουν κρυφτό
Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
Γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
Πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ
Ξέρω μια πόλη στη γη της αβύσσου
Κουρσάρων κι ανέμων νησί
Στησ πλάκας τους δρόμους πουλάς το κορμί σου
Για ένα ποτήρι κρασί
Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
Γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
Πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ
Σχόλια