Δεν ήμασταν γενιά...

Το κείμενο, που παρουσιάζουμε λάβαμε από τον φίλτατο ΛΘ και έχει για συγγραφέα τον Δημήτρη Παπαχρήστο, γνωστό στο ευρύ κοινό από την συμβολή του ως εκφωνητής του σταθμού του Πολυτεχνείου, μέχρι την στιγμή, που το τανκ έριχνε την πύλη και ο σταθμός εσίγησε.

Αναπαράγουμε το κείμενο που επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά την σεμνότητα του Δημήτρη αλλά και την πολύπλευρη υπαρξιακή του συγκρότηση, που του επιτρέπει να σκέφτεται ψύχραιμα για τις μεγάλες στιγμές, πολλά χρόνια μετά… Κρατώντας Θερμοπύλες…

 

"...Δεν ήμασταν γενιά, ήμασταν μία μειοψηφία… Η Αθήνα είχε 70.000 φοιτητές και μες στο Πολυτεχνείο ήμασταν 5.000...

Στη γενιά μας ανήκουν κι αυτοί που ήταν απέναντί μας, που σάπιζαν στο ξύλο όσους ήταν αντίθετοι στη Χούντα...

Στη γενιά μας ανήκουν κι αυτοί που ήταν στα σπίτια τους και στις δουλειές τους και δεν ενδιαφερόταν για τίποτε άλλο...

Δεν ήμασταν ελεγχόμενοι από κανέναν κομματικό μηχανισμό...

Ήμασταν μία μειοψηφία και διαμορφώναμε την κατάσταση μόνοι μας χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως εκείνη τη στιγμή γράφαμε ιστορία...

Χρειαζόταν πολλή τόλμη για να κλειστείς μέσα χωρίς να ξέρεις αν και πώς θα βγεις...

Υπήρχε φόβος, αλλά τον υπερβήκαμε γιατί τον μοιραστήκαμε...

...Είναι υποβολιμαίο να λέμε ότι κάποιοι εξαργύρωσαν εκείνη τη νύχτα στο Πολυτεχνείο...Το απαξίωσαν σκόπιμα οι άκαπνοι και αυτοί που ήταν εναντίον μας...

Φέρνουν ως παράδειγμα 20-30 ανθρώπους από εμάς που πήραν δημόσιες θέσεις κι άλλους 20-30 που αγκαλιάστηκαν με την εξουσία, και πάνε να μάς ταυτίσουν όλους με αυτούς...

Δεν σέβονται ούτε τους νεκρούς ούτε τους τραυματίες ούτε τους ανώνυμους. Είναι λάθος...

...Το Πολυτεχνείο δεν προδόθηκε, γιατί δεν έχει ιδιοκτήτες... δεν ανήκει σε κανέναν...Ούτε σ' εμάς που ήμασταν τότε εκεί...

Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλους τους νέους που ονειρεύονται, που αγωνιούν, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο...

Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει με ποιηματάκια και τραγουδάκια...

Ο κόσμος αλλάζει με γροθιά και αίμα!

...Δεν θέλαμε απλά να πέσει η Χούντα... Θέλαμε να πέσει το σύστημα που φτιάχνει τις Χούντες...

...Σήμερα, η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη... Σήμερα δεν έχουμε Χούντα με πηλήκιο, αλλά κοινοβουλευτική δικτατορία νομιμοποιημένη με εκλογές...

...Το Πολυτεχνείο υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο οι νέες γενιές θα παλεύουν για καλύτερες συνθήκες ζωής...Και για την ουτοπία...

Το Πολυτεχνείο είναι ζώσα μνήμη... Και η μνήμη είναι η μόνη που αντιστέκεται στην φθορά του χρόνου, στον θάνατο και στην εξουσία...

Το Πολυτεχνείο δεν είναι η 17 Νοέμβρη...

Είναι η κάθε μέρα τής ζωής σου που την ζεις με αντίσταση...